Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 38

— А можа, вы з Бусюком памыляецеся? — зноў сказала маці.— Можа, адкрыцця ніякага і няма?.. Навошта гэтая спешка?! Кіеў! Катрунёнак!.. Пачакай, пакуль ён вернецца з канферэнцыі!

— Мы не можам чакаць! — бацька стаяў на сваім.— Ты дарэмна не верыш у адкрыццё! Я табе зараз дакажу.

Віталік затаіў дыханне. Больш за ўсё ён баяўся зараз аднаго, што дзверы нечакана адкрыюцца і маці разам з бацькам скажуць сваё незадаволенае:

— Як не сорамна!.. Стаяць пад дзвярыма і падслухоўваць, пра што гавораць бацькі!

Безумоўна, сорамна! Гэта ведаў і сам Віталік, але ж размова там, за дзвярыма, была такая цікавая.

— Можаш паглядзець на наша адкрыццё больш уважліва,— нейкім глухім, прыцішаным голасам сказаў бацька.— Я нават пабаяўся ў лабараторыі яго пакінуць!.. Узяў з сабою! У яго ўжо і назва ёсць: «Лабус».

— А чаму «Лабус»? — запыталася маці.

— Мы ўзялі дзве пачатковыя літары ад майго прозвішча і да іх дадалі тры першыя літары ад прозвішча Бусюка. Атрымалася «Лабус»!

— Ды не круці ты яго ў руках! — раптам занервавалася маці.— Я хачу хутчэй ведаць, дзе ж тут адкрыццё? Пакуль ніякага адкрыцця я не бачу!

— Пачакай!.. Зараз!.. Дай сабрацца з думкамі!

Віталік здагадаўся, што бацька ў гэты момант сеў у сваё ўтульнае крэсла, апусціў галаву, думаючы, з чаго пачаць... Так ён заўсёды пачынаў гаварыць з ім, Віталікам.

— Значыцца, я сёння прыйшоў дадому раней звычайнага,— пачаў бацька.— Што ты мне сказала адразу, пабачыўшы мяне на парозе?

— Як што сказала? — перапытала маці.

— Ну паўтары!.. Паўтары тыя свае словы!

— Я сказала: «Ай, Мікола, як ты сёння рана! А ў мяне яшчэ не гатова вячэра, таму што я сёння затрымалася на рабоце. У мяне была адказная канферэнцыя... Чым цябе карміць, скажы мне, чым карміць?!»

— Правільна,— сказаў бацька.— А зараз паўтары тое самае вось сюды... Тут якраз мікрафоннае ўстройства!.. Але чакай, хвілінку... Я настрою яго на прозвішча Лаўранок!.. І ты адразу скажаш тое, што толькі што сказала мне...

Віталік ледзь не ўпёрся ў дзверы, ён баяўся прапусціць самае цікавае і нарэшце пачуў трошкі зменены голас маці, але яна гаварыла нешта такое, ад чаго ў Віталіка перахапіла дыханне.

— Ай, Мікола!.. Як добра, што ты сёння прыйшоў дадому раней звычайнага!.. А ў мяне ўжо вячэра гатова!.. І ўсё такое смачнае, такое смачнае!.. Ты пальчыкі абліжаш ад задавальнення!

«Што з ёю?» — спалохана падумаў Віталік і ў той жа момант пачуў матчын крык:

— Нічога не разумею!.. Я ж гаварыла зусім іншае, тое самае, што сказала табе, як толькі ты пераступіў парог!

У пакоі маўчалі. Віталік прыцішыў дыханне, баючыся, што яго пачуюць. Сэрца яго тахкала моцна-моцна!

— Гэта і ёсць наша адкрыццё! — надзіва спакойна сказаў бацька.— «Лабус»... дэзінфармуе. Ён ігнаруе сутнасць і ўсё пераварочвае на свой лад!.. Больш таго... ён толькі хваліць!.. Гаворыць толькі добрае, пра каго б там ні было!.. Хочаш яшчэ прыклад?!

— Хачу! — ледзь выдыхнула маці.

— Ты ведаеш нашага Пятра Якаўлевіча? — неяк нават весела запытаўся бацька.

— Ведаю.

— Дык вось... Пётр Якаўлевіч сістэматычна спазняецца на работу роўна на паўгадзіны!.. Зараз я настрою «Лабус» на прозвішча Пятра Якаўлевіча і скажу, што ён спазняецца роўна на паўгадзіны... Я настройваю і гавару...