Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 36

На гэтыя словы бацька зноў задаволена засмяяўся:

— Э-э-э, сынок мой, братам гэтым я параю, а табе скажу вось што... Ты знайшоў сваё шчасце даўным-даўно! А можа, і нарадзіўся з ім. Тваё шчасце ў табе жыве. Гэта дабрыня твая, тваё чулае, добрае сэрца. З гэтым шчасцем, сынок, ты нідзе і ніколі не прападзеш!.. Твая дабрыня радасць кожнаму, хто стрэнецца з табой, прыносіць, бо ўмееш сваім шчасцем дзяліцца з іншымі.

Лёгка стала Татачку, Дай Памагу пасля бацькавых слоў, і ён сам сказаў братам:

— Чулі, браты?.. Мой бацька сказаў, што шчасце — гэта дабрыня і чулае сэрца. Вы шукаеце сваё шчасце, дык ідзіце ў тую ж дарогу, што і я! Вунь да таго лесу прастуйце...

З гэтымі словамі Татачка, Дай Памагу вывеў братоў на знаёмую сцяжыну, ды там і развітаўся з імі.

* * *

І як толькі Галенка скончыла гэтую казку, самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў закрычаў:

— Я таксама шчаслівы чалавек!.. Вельмі шчаслівы, таму што заўсёды з радасцю дапамагаю іншым!.. Чуеце?! — працягваў крычаць самы маленькі цікаўны хлопчык.— Я самы шчаслівы!.. Самы шчаслівы!..

— А вось гэтага рабіць не трэба,— незвычайна сур'ёзна і нават строга сказала Галенка.

— Чаго не трэба рабіць? — не зразумеў самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў.

— Выхваляцца не трэба!.. Чалавек павінен заўсёды прыслухоўвацца да таго, што гавораць пра яго іншыя, а сам заўсёды думаць і гаварыць пра сябе вельмі сціпла.

— А калі ўсё, што гаворыцца, праўда? — амаль пакрыўджана сказаў самы маленькі цікаўны хлопчык.— Калі б ты сказала пра сябе, што ты самая цудоўная дзяўчынка, якая толькі можа быць у прасторах самых розных Галактык, я толькі б узрадаваўся!

— Безумоўна!.. Безумоўна!..— закрычалі ўсе астатнія цікаўныя хлопчыкі.— Галенка — самая цудоўная дзяўчынка!.. Пра гэта нам сказалі яе самыя галоўныя «Я»!

— Але ў мяне ёсць і такія «Я», ад якіх трэба пазбаўляцца!..— удакладніла Галенка.

Цікаўныя хлопчыкі пасаромеліся запытацца пра гэтыя «Я», ведаючы, што кожнаму чалавеку пра свае недахопы не вельмі прыемна гаварыць, але Галенка сказала сама вельмі ціхім голасам:

— На жаль, мне падабаецца, калі мяне хваляць. І хочацца, каб заўсёды толькі хвалілі...

І гэтае жаданне не зусім добрае. Яно садзейнічае ЭГАІЗМУ, якраз таму, што чалавек павінен/ перамагаць у сабе.

«Што такое Эгаізм? Што такое эгаізм? - напружана думаў самы маленькі з цікаўны хлопчыкаў.— Трэба будзе абавязкова распытаць пра яго ў самага старэйшага хлопчыка, які ведае пра ўсё на свеце».

А Галенка тым часам гаварыла:

— Ведаеце, хлопчыкі, я хачу вам расказаць яшчэ адно апавяданне, яно якраз пра тое, што атрымалася, калі Віталіку Лаўранку схацелася, каб яго незаслужана пахвалілі. Гэтае апавяданне я пачула ад Ігара, хлопчыка, які сябруе з Віталікам. Ён напісаў яго ў школе замест сачынення на вольную тэму, а потым пераказваў усім дзецям з нашага двара.

І Галенка пачала расказваць цікаўным хлопчыкам амаль фантастычнае апавяданне хлопчыка Ігара, якое называецца

«Лабус», або Учынак Віталіка Лаўраўнка, які дапамог знішчыць небяспечнае вынаходніцтва

Віталік Лаўранок вяртаўся са школы. Ён ледзь дацягнуўся да званка, каб пазваніць у дзверы, і нічога не адказаў на пытанне маці, якая адразу на парозе заклапочана ўздыхнула: