Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 33

А дзяўчынка закрычала:

— Цікава!.. Цікава!.. Хачу са Стасікам У цырк!

— Будзе табе «цырк» дома! — сказаў міліцыянер.

Машына пад'язджала да плошчы Свабоды.

...Дзверы кватэры адчыніла жанчына. Ледзь толькі ўбачыла дзяўчынку, кінулася да яе:

— Ліначка!.. Мая Ліначка!..

— Дзяўчынка была знойдзена ля фантана! — адрапартаваў міліцыянер.— Яе суправаджалі вось гэтыя маладыя людзі.

— Ай, божа мой! — закрычала жанчына.— Гэта ж хуліганства!.. Замест таго каб заявіць у міліцыю, яны павялі дзіця да фантана!

— Пайшлі! — Толік тузануў Косціка за руку і дагаварыў ужо на лесвіцы: — Што?.. Праглынуў «пілюлю»?

У двары хлопчыкі спыніліся...

— Куды цяпер? — запытаўся Косцік.—Пойдзем у магазін?

Толік паглядзеў на ято доўгім позіркам, хвіліну-другую памаўчаў, пасля сказаў:

— З табою, Каралёў, ні ў якім разе!..

* * *

— Калі б я быў на месцы Косці Каралёва,— сказаў самы старэйшы з цікаўных хлопчыкаў,— мне было б вельмі сумна ад таго, што мой учынак не ацанілі! Маці дзяўчынкі, можна сказаць, несправядліва пакрыўдзіла яго... Аказваецца, і за Добрую справу не заўсёды можна пачуць словы падзякі!

— Але хіба толькі дзеля гэтых слоў робяцца ўсе добрыя справы? — нечакана запытаўся самы маленькі з цікаўных хлопчыкаў.

— Я гэтага не сказаў...— адказаў самы старэйшы хлопчык.— Ды толькі пагадзіся са мной: добрае слова заўсёды прыемна чуць, тым больш калі яно заслужанае!

— Добрае сло-ова!.. Добрае сло-ова!..— раскрычаўся самы маленькі цікаўны хлопчык.— Асабіста мне ўсё роўна, што скажуць, абы толькі тое, што я зрабіў сапраўды было добраю справай!.. Вы згодны са мной? — звярнуўся ён І да ўсіх астатніх цікаўных хлопчыкаў.

— Згодны!.. Згодны!..— закрычалі цікаўныя хлопчыкі.

— Я таксама згодна з табой,— сказала дзяўчынка Галенка.— Чалавек робіць добрыя справы не за словы падзякі, а таму што ён сам добры чалавек.

— У кожным чалавеку дабрыня самая важная рыса яго характару...— падтрымаў Галенку самы маленькі цікаўны хлопчык.

— Адна з самых важных,— паправіла самага маленькага хлопчыка Галенка, і, відаць, ёй хацелася дадаць, што ДАБРЫНЯ — гэта яшчэ адно яе «Я», але яна толькі махнула рукой і сказала:— ДАБРЫНЯ — цудоўнае «Я» любога чалавека... А што тычыцца маці гэтай дзяўчынкі, дык, відаць, яна была проста незвычайна ўсхвалявана, таму і сказала зусім не тыя словы, якія трэба было сказаць. А зараз, хочаце, я раскажу вам пра чалавека, які ніколі нікому ні ў чым не мог адмовіць, таму што ў яго быў вельмі мяккі і добры характар?!

— Хочам!.. Хочам!.. Калі ласка!..— пачуліся галасы.

Пасля чаго Галенка на хвіліну ўявіла сваю бабулю і, падрабляючыся пад яе голас, пачала расказваць цікаўным хлопчыкам казку

Пра старога мудрага бацьку і добрага сына

Было гэта вельмі даўно... Так даўно, што мая пра-пра-пра-бабуля тады нават яшчэ і не нарадзілася. І не было на зямлі ні самалётаў, пі машын, ні цягнікоў... Толькі лясы былі ды лясы і дзе-нідзе вёскі, а вялікія гарады ад гэтых вёсак былі вельмі далёка.

Людзі ў вёсках жылі разумна, але бедна. І вось у адной такой вёсцы жыў мудры стары чалавек, і быў у гэтага чалавека сын. Якую б работу ні рабіў бацька, сын заўсёды быў побач і заўсёды гаварыў старому бацьку: