Читать «Галенчыны «Я», альбо Планета Цікаўных Хлопчыкаў» онлайн - страница 32

— А дзе твой слон?

Косцік паглядзеў на Толіка, не ведаючы, што адказаць. Толік злосна пасміхнуўся:

— Дома слон!.. У ванне стаіць!

— Пад душыкам? — дзяўчынка звонка засмяялася і запляскала ў ладкі.

А час бег... З магазіна выходзілі жанчыны, але ніхто з іх не звяртаў ніякай увагі на дзяўчынку. Хлопчыкі засумавалі...

— Што ж рабіць? — не без хвалявання запытаўся Косцік.

— Нічога! — развёў рукамі Толік.— У міліцыю трэба завесці.

— Не хачу ў міліцыю,— паспрабавала заплакаць дзяўчынка.— Хачу са Стасікам у клетку з тыграм...

— Ну што ты сядзіш, пойдзем! — Толіку карцела хутчэй пазбавіцца ад дзяўчынкі.— Напэўна, маці даўно пазваніла ў міліцыю. Дзяўчынку недзе цяпер шукаюць... А мы сядзім на прыступках і «тралі-валі» разводзім!

— Добра!.. Хадзем!..— Косцік узяў малую за руку, і яны рушылі да перахода праз вуліцу.

— Там... за вуглом, міліцыя,— сказаў Толік, як толькі яны зноў апынуліся на шумным тратуары, і дадаў: — Бліжэйшая...

На гэты раз дзяўчынка ніяк не адрэагавала на яго словы, уся яе ўвага была засяроджана на вялікім фантане ў цэнтры плошчы, якую яны цяпер пераходзілі.

— Стасік!.. Стасік!..— сказала яна.— А ты залезь у фантанным.. Там залатая рыбка!

— Со-о-ом! — адазваўся Толік.

— Навошта ты палохаеш дзіця?!

— Ого-о, які клапатлівы!.. Дык, можа, сапраўды залезеш у фантанчык? Ты плёскаўся ў ім у кінафільме!— Толік засмяяўся.— Ну што ж ты марудзіш? Давай распранайся!

Косцік маўчаў. Дзяўчынка таксама прыціхла, адно Толік не супыняўся:

— Эх, ты-ы!.. Ды ты, аказваецца, баязлівец!.. Толькі ў кіно ў фантанчыках і плёскаешся!

— Ах, так!.. Трымай дзяўчынку!.. — і Косцік не распранаючыся кінуўся да фантана...

— Каралёў! Вярніся!..— Толік спрабаваў яго вярнуць.— Я пажартаваў...

Але было позна. Зіхоткія, праменныя пырскі пацеркамі ападалі на Косціка.

— Хутчэй лаві залатую рыбку! — крычала дзяўчынка.

Міліцэйскі свісток заглушыў яе тоненькі галасок.

— Прозвішча? — праз некалькі хвілін пытаўся ў Косціка міліцыянер.— Імя?..— Потым ён сказаў: — А табе вядома, што купацца ў вадаёмах культурнага прызначэння забаронена?

— Гэта не вадаём, а фантан,— удакладніў Косцік, выціскаючы з майкі ваду.

— Тым больш!.. — твар міліцыянера не абяцаў нічога добрага.

— Таварыш!.. Таварыш міліцыянер! — закрычаў Толік.— Я вам усё растлумачу... Гэта ж Каралёў... Ну той самы, што ў «Прыгодах Стасіка» здымаўся... Ён і там таксама ў фантане плёскаўся! А гэта... побач з ім — дзяўчынка!... Яна згубілася!..

— Згубілася?— перапытаў міліцыянер, адразу ж голас яго памякчэў.— Як цябе завуць? — лагодна звярнуўся ён да дзяўчынкі.

— Ліна...

— Скварцова?

— Угу-у...— кіўнула дзяўчынка.

— Едзем!.. Бярыце дзіця, і едзем! — хутка сказаў міліцыянер хлопчыкам.— Маці хвалюецца... Кожныя дзесяць хвілін звоніць у міліцыю!..І Гэй, таксі!.. Таксі!..— і, калі спынілася машына, сказаў: — Плошча Свабоды, 47!

І яны паехалі...

— А ты што, сапраўды лазіў у клетку з тыграм? — запытаўся ў Косціка міліцыянер.

— Лазіў!.. Толькі тыгры былі з цырка!

— А-а!.. Гэта нецікава! Цыркавыя тыгры дрэсіраваныя!

— Не скажыце! — адказаў Косцік.