Читать «Чайка па імені Джонатан Лівінгстан» онлайн - страница 12

Пляваць я хацеў, што яны там думаюць. Я пакажу ім, што значыць лятаць! Няхай сабе я па-за законам, калі ім гэтак хочацца. Але яны яшчэ пашкадуюць...»

Тут ён пачуў нібы ў галаве ў сябе голас, і хоць гучаў ён вельмі лагодна, ад нечаканасці Флетчар спыніўся, быццам спатыкнуўся ў паветры.

— Не трэба гэтак на іх злавацца, Флетчар-Чайка. Прагнаўшы цябе, чайкі нашкодзілі толькі самі сабе, некалі яны даведаюцца пра гэта і ўбачаць тое, што бачыш сёння ты. Даруй ім і дапамажы ім разабрацца.

На адлегласці дзюйма ад яго правага крыла ляцела сама бялюткая чайка ў свеце. Яна як быццам плыла ў паветры без усякіх намаганняў, не варушачы ніводным перцам, хоць Флетчар ляцеў амаль на гранічнай хуткасці.

На момант ён зусім разгубіўся.

«Што са мною творыцца? Я звар'яцеў? Памёр? Што гэта?»

Перабіваючы яго думкі, голас гучаў ціха і спакойна і патрабаваў адказу:

— Чайка па імені Флетчар Лінд, ты хочаш лятаць?

— ВЯДОМА, Я ХАЧУ ЛЯТАЦЬ!

— Чайка Флетчар Лінд, ці так моцна ты хочаш лятаць, што гатовы ўсё дараваць Чарадзе і, калі вывучышся, вярнуцца ў яе і працаваць і памагаць вывучыцца іншым?

І які б ганарысты ні быў Флетчар, як бы ні крыўдаваў ён, але зманіць гэтай істоце, якая здольная была тварыць цуды, ён не мог.

— Гатовы, — ціха прамовіў ён.

— Тады, Флетч, — сказала зіхатліва-белая птушка неяк вельмі лагодна, — давай пачнём з Гарызантальнага Палёту...

ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ

Джонатан кругамі лунаў над Далёкімі Скаламі; ён уважліва назіраў. Гэты нязгрэба Флетчар аказаўся цудоўным вучнем. Ён быў дужы, лёгкі, імклівы ў паветры і, што куды больш важна, меў гарачае жаданне навучыцца добра лятаць.

Вось ён з'явіўся на выхадзе з піке, размытым шэрым ценем прамільгнуў з хуткасцю сто пяцьдзесят міляў у гадзіну паўз свайго настаўніка і рэзка пачаў набіраць вышыню для чарговай спробы выканаць шаснаццацівітковую вертыкальную запаволеную бочку. Пры гэтым ён гучна лічыць віткі:

— ...восем... дзевяць... дзесяць... глядзіДжонатанятрачухуткасць... адзінаццаць... хачунавучыццаспыняццагэтаксамапрыгожаідакладнаякты... дванаццаць... дыліханаягонічоганевыходзіць... трынаццаць... гэтыятрыапошніявіткі... не... чатыр... ааах!

Імгненная страта хуткасці на самым пад'ёме прывяла Флетчара да няўдачы: ён, раз'юшаны, перакуліўся назад і ўвайшоў у шалёны штопар, а калі, нарэшце, задыхаючыся да знямогі, выраўняўся, дык апынуўся на сотню футаў ніжэй за свайго настаўніка.

— Дарэмна ты траціш са мною час, Джонатан! Занадта тупы я! Я недарэка, боўдзіла! Стараюся, стараюся, а ўсё ніяк не выходзіць!

Джонатан паглядзеў на яго і кіўнуў:

— І не будзе выходзіць датуль, пакуль ты гэтак туга набіраеш вышыню. На заходзе, Флетчар, ты страціў сорак міляў у гадзіну! Ты павінен рабіць тое самае, толькі плаўна. Упэўнена і плаўна, запомніў?

Джонатан знізіўся да вышыні, на якой знаходзіўся Флетчар.

— Давай паспрабуем разам, у шыхце. І звярні ўвагу на набор вышыні. Заход павінен быць лёгкі, плаўны.