Читать «Разумная дзевачка (Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства)» онлайн - страница 16

— Скупярдзяй! — голасна крыкнула яна, калі той ужо крокаў на дваццаць адышоўся. I яшчэ грамчэй паўтарыла: — Скупярдзяй!

«Рыцар» Гамзук не азірнуўся. Зрабіў выгляд, што не пачуў? Ці ад сораму?

Праз нейкую хвіліну, калі «скупярдзяй» ужо быў досыць далёка, Ніна ціха пайшла дадому. «Папрашу тату, каб купіў саначкі... Ці лыжы? От каб і саначкі і лыжы! От было б добра! Кожны б дзень коўзалася!..»

Памяць пра кіно ў Замчышчы

У адзін з самых марозных дзён той зімы ў Замчышча прывезлі кіно. Падзея — не звычайная, бо здаралася рэдка, можа, раз у паўгода. Паказваюць кіно ў калгаснай канцылярыі — у хаце былога «кулака», высланага з сям'ёй гадоў сем назад на Поўнач, у Котлас (так гаварылі). Хата, па вясковых мерках, вялікая, раздзеленая сеначкамі на дзве палавіны. У меншай — сама канцылярыя, стол старшыні праўлення, стол рахункавода, шафа з паперамі; а большая, нашмат большая, адпушчана пад калгасны клуб, які ўсё абяцаюць пабудаваць, але таму і не спяшаюцца, што ёсць гэтая пустая палавіна кулацкай хаты. Тут збіраюцца калгаснікі на свой агульны сход, тут праводзяцца ўрачыстыя вечары ў гонар Чырвонага Кастрычніка, ці Першамая, ці дня Савецкай Арміі, ці Міжнароднага дня жанчын і даюцца канцэрты мастацкай самадзейнасці. Тут, зразумела, паказваюць і кіно. Трэба сказаць, што ў Замчышчы глядзець кіно любілі — кожны раз сыходзілася амаль уся вёска, нават многія старыя дзяды і бабы, асабліва ж дападалі дзеці, упусціць гэты шанц для іх раўнялася няшчасцю. Тым больш што квіткі купляў на ўсіх агулам калгас, — старшыня мудра разлічыў: выдаткі невялікія, а далучаюць такім чынам людзей да культуры — справа вельмі важная. «Чаму не схадзіць, калі бясплатна», — разважалі тыя, хто стараўся ашчаджаць кожную капейку. А хто з вяскоўцаў тады не ашчаджаўся?

Яшчэ раніцай Ніне паведалі пра навіну сяброўкі.

— Ці чула, Нінка, сёння ў клубе будзе кіно, у восем вечара. Мы ўсе ідзём, а ты? Пойдзеш? Такое, кажуць, будзе кіно!

Як і ўсе беларускія дзеці той пары, Ніна вельмі любіла глядзець кіно і ўспрыняла навіну з вялікай радасцю. Як гэта яна не пойдзе на кіно! Вядома, пойдзе! Тут і пытацца не трэба.

— А ведаеш, што кажуць? Што малых дзяцей не пусцяць. Табе добра, твой тата цябе правядзе. А мы — знаеш, што прыдумалі? Пойдзем за гадзіну раней, залезем на печ і схаваемся за комінам, у куточку.

— Таты няма дома, ён паехаў у Віцебск, вернецца толькі заўтра.

— Дык тады далучайся да нас! — прапанавалі сяброўкі. — Мы цябе паклічам, добра?

Ніна з радасцю згадзілася. Вось будзе цікава! Усіх дзяцей прагоняць, а яны схаваюцца за комінам і іх не ўбачаць.

Вечара Ніна чакала з нецярпеннем. Але і яе, і яе сябровак напаткала вялікае расчараванне: калі яны прыйшлі, за добрую гадзіну да пачатку, у клуб, печ ужо была захоплена хлапчукамі, — з тым жа самым намерам. Ну, а чаму хлапчукі павінны быць менш разумнымі і кемлівымі, чым дзяўчынкі? Расчараваным нічога не заставалася, як стуліцца ў куточку каля печы, хоць і на гэты куточак ахвотнікаў было уга колькі. На вялікі жаль, чуткі спраўдзіліся: калі ўжо насыходзілася амаль поўная хата людзей, кіншчык, здаравенны таўстагаловы дзяцюк, загадаў: