Читать «Добры анёл беларускасці (Штрыхі да партрэта Ніны Іванаўны Гілевіч)» онлайн - страница 14

Да самых апошніх дзён, ужо ў бальніцы, калі цяжкія лекі не зусім забівалі свядомасць, яна глядзела і перагортвала газеты.

НАСТАЎНІЦА

Ніна Іванаўна была настаўніцай па прызванні. Галоўныя складнікі гэтага прызвання — любоў да людзей, дабрыня, душэўная шчодрасць, здольнасць спагадаць і спачуваць, здольнасць разумець чалавека, пранікаць у яго духоўны свет, разумець матывы яго паводзінаў, нарэшце, талент кантактавання і дар слова, уменне знайсці яго — добрае, разумнае, дасціпнае, нязлоснае, шчырае, пераканальнае слова. У Кузьмінскай школе яна працавала ўсяго адзін год, але, па ўспамінах яе былога вучня паэта Генадзя Дзмітрыева, дзеці паспелі яе палюбіць і вельмі паважалі, яна ні разу ні на кога не падняла голасу, лёгка знаходзіла паразуменне з вучнямі і ў няпростых сітуацыях. Дарэчы, і лёс Дзмітрыева, можна сказаць, прадвырашыла яна. Аднойчы Ніна Іванаўна заўважыла, што ўжо каторы дзень не прыходзіць на ўрокі Генадзь Дзмітрыеў — дробны, худзенькі белабрысы хлапчук, самы меншы ў класе (на год раней пайшоўу школу). Ад яго сяброў-васьмікласнікаў даведалася: не пускае маці, сказала, хай год прапусціць, слабы здароўем, і няма на каго пакінуць дома малых дзяцей, двайнятак, — толькі на яго. Пацвердзіў гэта і дырэктар школы. «Ну так, сказала: для работы ў каўхозе хопіць і сямі класаў, вучонага ўсё адно з яго не выйдзе». Ніну Іванаўну гэта вельмі ўразіла, ёй стала да слёз шкада падлетка, у якім паспела адчуць жывую цягу да вучобы, і ў прыватнасці — цікавасць да літаратуры. I яна пайшла да Дзмітрыевых дадому пагаварыць з маці, Антанінай Яўхімаўнай. I высветліла: Генадзь — сын ад першага мужа, які загінуў на вайне, а гэтыя двайняты — ад другога, і іх павінен «пасвіць» старэйшы брат, ён любіць іх і шкадуе. I яшчэ больш зашчымела ў яе сэрца. Гаварылі, гаварылі, і бачыць гаспадыня, што ў настаўніцы слёзы пакаціліся з вачэй. «А божачкі мае, — усклікнула, — што ж гэта за настаўніца! Не я, а яна плача з майго гора!» А настаўніца, шчасліва заўсміхаўшыся, пацалавала яе на развітанне. I гэта было для затурзанай, замэнчанай вясковай жанчыны таксама ўпершыню.