Читать «Рэшта» онлайн - страница 9

Уладзімір Папковіч

* * * Ды не паеду я ў Анапу, не палячу ў гаючы Крым. Пайду, прылягу на канапу, зраблю сабе маленькі дрым. Душу паціху супакою, настроюся на дабрыню, і, лежачы ў сваім пакоі, сяброў прыпомню і радню. І задрамлю я ў сэрцы з імі, і ўбачу каляровы сон: я побач з мёртвымі й жывымі іду да Бога на паклон. * * * Варта камусьці крыкнуць і сэрца маё задрыжыць. Ніяк не магу прывыкнуць, што можна без страху жыць... Выйду я ў чыстае поле і ў неба загалашу: «О дайце мне, дайце ж мне волю, болей нічога я не папрашу.» Ноч мяне змрокам накрые, прыспіць на ўвесь свет аднаго. О Маці святая, Марыя, Дай сілу мне сына твайго...

Песні

* * * Нястрымна і смела ляцелі арэлі, Насуперак страхам, насустрач вятрам... І тахкалі сэрцы, і шчокі гарэлі І вольнае волі хацелася нам... А сонца свяціла і мружыла вочы, Хацелася гучна крычаць і спяваць, Імкнуліся ў высі мы, у зааблочча, І вецер за намі не мог паспяваць. Ах, вольная воля, ты вабіш і клічаш, Пяшчотна ўсміхаешся людзям здаля, Ты рай абяцаеш, ты радасці зычыш, А ўнізе чакае нас маці-зямля. Мы дом павітаем, мы маму абдымем, Мы іх не забудзем, дзе б мы ні былі. Жыць будзем заўжды з незаплямленым імем, І весяліцца на роднай зямлі. * * * Ціхі вецер вее ў полі, Мякка гладзіць каласы. Песня чуецца на волі, Звонка льюцца галасы. Дзеці рушылі ў паходы, На жаданы вольны ўрок, Да прыроды, дзе прыгоды Іх чакаюць, што ні крок. Разгадаюць таямніцы, Здзівяцца не раз, не два… Піць ваду будуць з крыніцы, Слухаць, як расце трава. Сонца сыйдзе за пагоркі І на змену ноч прышле, Заміргаюць хітра зоркі, Месяц ў небе паплыве. І ніхто больш не гамоніць У зялёным шалашы. Толькі звон нябесны звоніць У прасветленай душы. Любы край Любы край, жыцця крыніца, Ружай гожаю цвіцеш. Мне табой не надзівіцца, Песняй мне душу усцеш. Любы край, званочкі кветак Урачыста ўсім звіняць. Радуеш старых і дзетак. Хочацца ўвесь свет абняць. Любы край, ты напаўняеш Слодыччу маю душу. І ты, пэўна, добра знаеш, Да каго найперш спяшу. Любы край, сваю Радзіму, Я з малых гадоў люблю. Я ў бядзе цябе не кіну, Віншаванні ў песні шлю. * * * На вольную волю, да сонца Імкнемся душою заўжды, У свет наш, шырокі, бясконцы, Вясёлы і малады. На волі спяваецца звонка Пра луг, пра палі і лясы. А з намі спявае старонка На розныя галасы. У доме высокім ці ў хаце Імкнецца народ да святла, Мы чуем, як родная маці, Свой голас у песню ўпляла. І ў хоры магутным запела Прырода і з ёю народ. І песня удаль паляцела Без межаў і перашкод. Расслабцеся!