Читать «Брама неўміручасці» онлайн - страница 15
Кандрат Крапіва
Васюк. Каму мачу для аналізу? Папаша, а ў вас не той колер.
Торгала. Чулі вы! Ён таксама заўважыў. Што вы скажаце?
Застрамілава
Ён. Што тут такое?
Яна. Чарга ў вечнасць.
Ён. На той свет?
Яна. На гэтым арганізавалі. Ты хіба не чуў? Па радыё перадавалі.
Ён. Плявузгалі нешта.
Яна. I нам бы не шкодзіла падумаць.
Ён. Сюды станавіцца?
Яна. А што? Дзеля вечнасці ж.
Ён. Ды тут палавіну вечнасці ў чарзе прастаіш.
Яна. Адмаўляешся ад неўміручасці?
Ён. Дык сюды? З бутэлечкамі? Хіба твой старыкан не дастане даведкі пра нашы залозы?
Карціна чацвёртая
Генка
Антаніна Васільеўна. Вэрхал. Гармідар.
Генка. Стоўпатварэнне вавілонскае. Свае сваіх не пазнаюць. Няма таго калектыву, тае сям‘і, дзе б людзі не высвятлялі, каму жыць вечна, а каму, доўга не ўпіраючыся, Богу душу аддаваць.
Антаніна Васільеўна. Мае суседзі цэлую ноч шуравалі. Ён — кандыдат у неўміручыя, а яна — бухгалтар, і нейкая там у яе растрата выявілася. Можа, яна і невінавата. Растрату-то яна пакрыла, а пляма асталася. Так яго неўміручасць і ляснула.
Генка. Дык ён што?
Антаніна Васільеўна. «Ты, кажа, мяне жыўцом у магілу кладзеш». — «Вось і добра, — кажа яна. — Нечага, разам ляжаць будзем. А так задраў нос і пайшоў шукаць сабе неўміручай».
Генка. А ў мяне ёсць пара знаёмых. Галубкі. Пакляліся кахаць адно аднаго да самай смерці. А выйшла, што яна ў неўміручыя трапіла, а ён за брамай астаўся. Дык як ёй цяпер кахаць да смерці, калі яна неўміручая?
Антаніна Васільеўна. Значыць, да яго смерці.
Генка. Але як гучыць такая клятва: «Я буду кахаць цябе да твае смерці!»
Антаніна Васільеўна. Дык што ж галубкі?
Генка. Падалі заяву ў Камітэт. Просяць: ці туды, ці сюды, але каб разам.
Антаніна Васільеўна. Значыць, яна неўміручасцю ахвяравала?
Генка. Выходзіць.
Антаніна Васільеўна. Вось гэта каханне!
Генка. А пасля, можа, каяцца будзе.
Антаніна Васільеўна. Ніхто не ведае, што будзе пасля. Але гэта прыгожа, самаахвярна, чалавечна…
Генка. Заварыў Барыс Пятровіч кашу, цяпер, відаць, і сам не рад.
Антаніна Васільеўна. Чаму не рад? Найвялікшае адкрыццё ўсіх вякоў — як жа тут не радавацца?
Генка. Адкрыццё-то адкрыццё, але што з ім далей рабіць?
Антаніна Васільеўна. Гэта не яму вырашаць. Няхай іншыя думаюць.
Генка. Выпусціў джына з бутлі, з якім ніхто справіцца не можа. Прыйшоў ён ужо?
Антаніна Васільеўна. Прыйшоў. Засопшыся, гальштук на баку, гузікі ў пінжаку павырываны. Ледзь жывы вырваўся.
Генка. Неўміручыя? На «ўра» падкідалі?
Антаніна Васільеўна. Уміручыя апанавалі.
Генка. За гальштук бралі?
Антаніна Васільеўна. З машыны выцягнулі. Давай неўміручасць, а то мы з цябе душу вытрасем!
Генка. Вось яна — галгофа вялікага адкрывальніка. Раней бы на касцёр павалаклі. Вось і зрабі людзям дабро.
Антаніна Васільеўна. Дабро гэта ў іх па вусах цякло. Гэта ж людзі як бы другога сорту.
Генка. Смертнікі. Як мы з вамі.
Антаніна Васільеўна. А вы хіба не трапілі ў неўміручыя?