Читать «Заручыны Паўлінкі» онлайн - страница 7

А народу-ж, сваток, сабралося шмат каля тваей хаты - з усей ваколіцы... Пытаюцца, ці праўда, што Якім пасватаўся за Паўлінку. Ня важацца зайсьці... Вось гляньце праз вакно!

СЬЦЯПАН.

Альжбета! Кліч усіх у хату... (падыходзіць да вакна). Хадзеце-ж, хлопцы, чаго да вакна прыклаліся, хадзеце ў хату!

АЛЬЖБЕТА 

(пры дзьвярох).

Хадзеце, родненькія, да нас! паскакаем ды пасьпяваем крыху.

Зьява 11.

Тыя-ж і хлопцы ды дзяўчаты (уваходзяць).

ЯКІМ 

(да Паўлінкі).

Я чуў, што ўчора, Паўлінка, ты скакала тут лявоніху з панам Быкоўскім, а цяпер пойдзем са мной. Манчыза я ня ўмею, а родную лявоніху патраплю ня горш за іншых. (Да музыкаў). Гэй музыкі! Грайце лявоніху!

(пяе):

Вось, Паўлінка, ты цяпер ужо мая, Скончылася наша гора і бяда. У каханьні перашкод ужо няма, Багаславіла нас бацькаўска рука.

ПАУЛІНКА 

(пяе):

За нікога з іншых замуж не пайду, Бо хлапца аднога толькі я люблю. А хлапец той, маладзец той, мой Якім, Я шчасьліва буду толькі з адным ім.

ПРАНЦІСЬ 

(пяе):

Глупства, пане добрудзею, вось-цо-да! Мне гарэлка лепш смакуе чымсь вада. Як гарэліцы пацягнеш добры цмок, Дык бяры пад паху бабу дый у скок.

АГАТА 

(пяе):

Ах, тудэма-ты-сюдэма-пьяніца, Табе толькі ў галаве гарэліца. То кабылу, то ён шапку загубіў,Бач, каб жонку ўласну зчасам не прапіў!

(Скачуць лявоніху)

Заслона.

Менск. 1921 г.