Читать «Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў» онлайн - страница 19

* * *

Зорнае неба. Доўгімі зрабіў цені высокі ліхтар.

* * *

Месяц не ўзыйшоў. Ліхтары ўздоўж дарогі — маё сузор'е.

* * *

Сёньня здалося — не вярнуцца ніколі мне да Радзімы.

* * *

П'е чарку адзін, бо на Радзіме сваёй ня мае сябра.

* * *

На мапу гляджу: вось родныя мясьціны, так недалёка.

* * *

Шкляначку кавы купіў і сьпяшаюся дадому, зварыць.

* * *

Час адпачынку, і кожны нешта сваё ўспамінае.

* * *

Брата б убачыць, яго руку паціснуць, хоць на імгненьне.

* * *

Цыгарка ў руцэ, зьбіў попел, і агеньчык быццам прачнуўся.

* * *

Шэра-чорны цень у жыцьці пакідаю — свой фотаздымак.

* * *

Змоўкла радыё, тэлевізара сьвятло гасьне на вачах.

Віктар Шніп

* * *

Сьвецяцца зоры. Кароткая дарога да роднай хаты.

* * *

Блішчыць сіні сьнег. Трэснуў на бочцы абруч. Едкі пах дыму.

* * *

Рыпяць арэлі. Птушка сьпіць на галінцы. Сьвеціцца шкельца.

* * *

Далёка дамоў. З куста падае лісьце. Халодны лівень.

* * *

Белая вішня. Узьляцела сініца. Сыплецца шэрань.

* * *

Высокая трава. Плыве па зялёнай вадзе пажоўклае лісьце.

* * *

Старая ня сьпіць. На тумбачцы сьвеціцца здымак старога.

* * *

Малады голуб лётае за матылём. Ціхія дрэвы.

* * *

Жанчыны рвуць лён. Шэры жаўрук у небе гаворыць з хмарай.

* * *

У хмаркі белай просіць піць перапёлка. Расьце збажына.

Андрэй Антонаў

* * *

Зялёныя рунь і неба… Колер яе вачэй ня ўспомню.

* * *

Старая хата, у павуціне срабрыстай матыль засохлы.

* * *

Дождж. Спаць іду з надзеяю, што заўтра горад патоне.

* * *

Над мёртвай коткай дзяўчо ўкленчыўшы плача. Вечаровы час.