Ехаў я раз ад КіяныДы ў Смургоні, і не п'яны,І даехаў на Ваўкелы,А конь добры быў — мой белы.Тыц! стаў конь, наравіцца!І храпець і дыба стаў,Што не можна прыступіцца,Чуць аглоблі не зламаў.Гляджу: бочка ля дарогі.Чыста ж бочка, толькі рогіЯк бы трохі відаць збоку.Думка: вёз хтось, ды здалёку.Як прыстала, дык, скаціўшы,Сам начуе гдзесь у вёсцы.Або, можа, быў падпіўшы,Страціў бочку пры дарожцы!А што ў бочцы? хто там ведаў?Можа, брага, можа, водка!..А я ж той дзень не абедаў, —Вот каб, думаю, сялёдка?!Або каб алей Бог даў бы,Ўжо ж не сцярпеў бы, украў бы!Ото ж, думаю, закрашу!Надта я люблю з ім кашу.Падышоў да бочкі, зрухаў,Калі адаткнуў, панюхаў,Аж з радасці страпянуўся,На ўсе бокі аглянуўся!Ну, свяжусенькім алеемСмак пачуў на губе, носе!..Хоць не быў яшчэ зладзеем,Але ж тут дык давялося.Так ужо я чагось рад,Падвярнуў свой панарад,За уторы падняў бочку,Абпёр яе на лучочку…А конь смык — падаўся ўперад.А бадай табе тут верад!Падкаціў я бочку зноўІ якраз ужо навёў,А конь смык, — назад, ды тоўк!А бадай цябе тут воўк!Я ізноў давай каці…Здумаў — лепей распрагці.Ўзяў каня, як след распрог,Зірк — аж конь мой і без ног.Конь не конь, а зыдлам стаў;Я спалохаўсь, пражагнаў…Дык зноў конь і сам запрогся,Я спалохаўся і змогся,Скінуў опратку, перажагнаўся,Зноў-тыкі за бочку ўзяўся.А так цёмна — хоць коль вочка.Калі гляну: то ж не бочка,А каза стаіць з рагамі!Хвост, бародка і з нагамі…Аж тут пятух калі крыкне,Каза ў лужу калі скікне,Калі ў лесе зарагоча,Конь дахаты калі скоча…Вот тут я і дагадаўся,Каму ў рукі-то папаўся.Давай казаць: «Анёл паньскі,Згінь, прападні, дух шатаньскі!»І цяпер, як хто смяецца, —Мне усё каза здаецца.З таго часу да алеюЯ не мог душу прымусіць,Адвярнула, дабрадзею,Так-то чорт нас, грэшных, кусіць!Каб не крыж, — прапаў бы, мусіць?!
