Читать «Аліса ў Цудакуце» онлайн - страница 40

- Ты што-небудзь ведаеш, аб дадзенай справе?- запытаўся Кароль у Алісы.

- Ані,- адказала дзяўчынка.

- Анічога ЎВОГУЛЕ?- настойліва спытаўся Кароль.

- Так, увогуле нічога,- паведаміла Аліса.

- Гэта вельмі важна,- сказаў Кароль, звяртаючыся да прысяжных. Яны адразу пачалі запісваць гэта на сваіх дошках, але тут уклініўся Белы Трус:

- Ваша Вялікасць, мае на ўвазе Няважна?- шляхетна сказаў ён, але пры гэтым хмурнеў і падаваў Каралю нейкія знакі вачыма.

- Сапраўды! Я гэта і меў на ўвазе,- імгненна паправіўся Кароль, а потым працягнуў нібы сам сабе.- Важна-няважна, няважна-важна.- нібы спрабуючы, якое з гэтых словаў гучыць лепей.

Тады частка прысяжных напісала на сваіх дошках “важна”, а іншыя “няважна”. Аліса ўбачыла гэта, бо была дастаткова блізенька, каб заўважыць, што яны пішуць.

- Тут няма аніякага сэнсу,- вырашыла яна.

У гэты момант Кароль, які на працягу якога часу штосьці старанна запісваў у свой блакнот, усклікнуў:

- Цішыня!- і прачытаў у голас.- Правіла нумар сорак два: “ГРАМАДЗЯНЕ, ШТО МАЮЦЬ БОЛЬШ ЗА ПАЎТАРЫ КІЛАМЕТРЫ РОСТУ, ПАВІННЫ ПАКІНУЦЬ ЗАЛУ СУДА!”

Тут усе, як адзін паглядзелі на Алісу.

- МОЙ рост не паўтары кіламетры,- пакрыўдзілася яна.

- Няўжо?!- сказаў Кароль.

- Не менш за тры кіламетры!- заўважыла Каралева.

- Нікуды я не пайду,- адказала дзяўчынка.- тым больш, гэта не сапраўднае правіла, вы яго толькі што выдумалі.

- Ты памыляешся, гэта самае старое правіла ў маім блакноце,- адказаў Кароль.

- Тады яно павінна быць Нумарам Першым,- заўважыла Аліса.

Кароль узбляднеў і хутка закрыў блакнот.

- Які ваш вярдзікт?- спытаўся ён у журы ціхім дрыжачым голасам.

- Яшчэ хвілінку, Ваша Вялікасць, толькі што было атрымана ячшэ адно сведчанне,- сказаў Белы Трус, падпрыгваючы ад мітусення,- гэта ліст, які мы знайшлі хвіліну таму!

- І што там?- спыталася Каралева.

- Я пакуль не чытаў,- адказаў Трус,- але падазраю, што яго аўтар – наш арыштаваны, які адрэсаваў яго... камусьці.

- Зразумела камусьці,- заўважыў Кароль,- было б неверагодна, каб яно было адрэсавана анікому.

- А каму яно было накіравана?- спытаўся хтосьці з прысяжных.

- Яно не было адпраўлена,- адказаў Трус,- і звонку анічога не было напісана.- Тым часам ён раскрыў ліст і дадаў.- Гэта нават не ліст, гэта вершы!

- Почырк абвінавачанага?- працягвалі з лаўкі прысяжных.

- Не,- заўважыў Трус,- і гэта даволі дзіўна. (Прысяжныя ў разгубленасці азірнуліся адзін на аднаго.)

- Ён папросту змяніў почырк,- сказаў Кароль. (Прысяжныя зноў супакоіліся.)

- Калі ласка, Ваша Вялікасць,- заўважыў Валет.- Я анічога не пісаў і ніхто не дакажа адваротнае. Тут нават няма майго подпісу напрыканцы.

- Калі няма подпісу,- адказаў Кароль,- гэта толькі ўскладняе справу. Калі б ты не ЗАДУМВАЎ шкоды, ты б падпісаўся, як усе шляхетныя асобы.

Зала пачала апладзіраваць - гэта была першая разумная рэч, якую Кароль сёння сказаў.

- Гэта ДОКАЗ яго віны,- казала Каралева.