Читать «Аліса ў Цудакуце» онлайн - страница 38

У гэты момант Аліса адчула сябе даволі дзіўна і была моцна азадачана гэтым фактам: яна зноў пачала расці. Дзяўчынка хацела хуценька падняцца і пакінуць суд, але паразважаўшы вырашыла застацца на месцы.

- Кінь пхацца,- незадаволенна сказала сядзеўшая ля Алісы Соня.- Мне ўжо цяжка дыхаць!

- Ані чым не магу вам дапамагчы,- пакорліва прамовіла Аліса,- я расту!

- Ты не маеш права тут расці,- заявіла Соня.

- Не кажыце лухты,- даволі смела адказала дзяўчынка,- вы ж таксама расцёце.

- Так. Расту, але ж не такім шалёным тэмпам,- адказала Соня і падняўшыся перайшла ў іншы бок суда.

Тым часам Каралева працягвала ўважліва назіраць за Капялюшнікам, і калі Соня пачала рухацца па зале, загадала аднаму з салдатаў:

- Прынесці мне спіс выканаўцаў з апошняга канцэрту!

Няшчасны Капялюшнік пачаў дрыжаць так, што з яго зляцелі чаравікі.

- Давай сведчанне,- зноў сказаў Кароль, але ўжо раз’юшаным тонам,- ці я цябе катую, нервуешся ты ці не!

- Я бедны чалавек,- дрыжачым голасам прамармытаў Капялюшнік,- ...я толькі пачаў піць гарбату... недзе тыдзень таму ці крыху раней... а бутэрброды зараз такія танюткія... і гарбата так мігціць...

- Чаго мігціць?!- спытаўся Кароль.

- Усё пачалося з гарбаты,- адказаў Капялюшнік.

- Я бачу, што ты гарбаты,- рэзка прамовіў Кароль.- Што ты робіш з мяне ёлупа? Прэч!

- Я бедны чалавек,- працягваў Капялюшнік,- а ў мяне ў вачах, як пачало мігцець... і тады Заяц сказаў...

- Не казаў,- перапыніў яго Сакавіцкі Заяц.

- Не, ты казаў,- прамовіў Капялюшнік.

- Я адмаўляюся,- закрычаў Заяц.

- Ён адмаўляецца,- сказаў Кароль,- адзначце гэта.

- Добра, можа я памыліўся, мо гэта Соня казала,- працягваў Капялюшнік, баязліва азіраючыся па баках, але на яго шчасце Соня ані ад чаго не адмаўлялася, бо моцна спала, таму ён з палёгкай працягваў.- Пасля гэтага я з’еў яшчэ адзін бутэрброд...

- Але, што канкрэтна казала Соня,- спытаўся адзін з прысяжных.

- Я не памятаю,- прамямліў Капялюшнік.

- Ты ПАВІНЕН прыпомніць,- заўважыў Кароль,- ці мы цябе катуем.

Капялюшнік з жаху ўпусціў кубак ды бутэрброд і кінуўся на падлогу ля каралеўскіх ног:

- Я бедны чалавек, Ваша Вялікасць,- зноўку пачаў ён.

- І аніякі апавядальнік,- дадаў Кароль.

Тут нейкая марская свінка пачала моцна пляскаць у далоні з гэтаму экспромту, але амаль адразу была прыгнечана салдатамі. (Гэта цяжка зразумець, таму растлумачу вам, як яны гэта рабілі: Свінку кінулі галавою ўніз ў вялізны мех, перад гэтым звязаўшы яе з ног да галавы, а потым яшчэ і селі зверху.)

- Я канечне чытала ў навінах,- разважала Аліса.-, "Капіталісты моцна прыгнятаюць працоўны люд..." , але ніколі не магла зразумець, як гэта робіцца, таму вельмі задаволена, што ўрэшце ўбачыла.

- Калі гэта ўсё, што вы ведаеце аб гэтай справе, можаце ісці на месца,- працягваў Кароль.

- Як я магу ісці,- спытаўся Капялюшнік,- калі ляжу на падлозе!

- Спачатку сядзь, потым падыміся на ногі і ВАЛІ АДСЮЛЬ!- адказаў Кароль.

Тут пачала апладзіраваць яшчэ адна свінка, і таксама была прыгнечаная.

- Ага, свінкі скончыліся,- падумала Аліса.- Цяпер ўсё пойдзе хутчэй.