За кросны ненагляднай сесці трэ былоЯдваб-кужэль сівенькі ткаць,Але да гэтага прыладаў не было, -Прылады стаў я майстраваць.З бярозы вычасаў ставы ёй новыя,Набіліцы кляновыя зрабіў.А панажы выстругаваў кляновыя.Навой, як трэба, зарубіў.Узяўшы дзічку-яблыню крамнястую,Стругаў чаўнок гладзей ад шкла.Купіў на рынку берда густа-частае.Ніты сама яна спляла.Садзіцца мае сэрца-ткаля ў кросенькі,Набіліцамі громка б'е,Кладуцца ўтоку гусценька палосанькі,Сучу я цэўкі для яе.Так шчыра з ёю ўзяліся дарэчы мы;Яна ўсе тчэ, а я сучуІ ўкрадкаю любуюсь яе плечамі,За белымі грудзьмі сачу.Тчы, мая ткаля! Кроў твая ўзыгралася;Маланкай гойсае чаўнок.О, каб хаця аснова ўжо не рвалася!Каб моцны й спорны быў уток!Няхай ад берда часта ўток калоціцца,Кладзе шырокі гладкі сцяг,А доўгі - як рака, што ў мора коціцца,Як між прысад гасцінец-шлях.Каб сцежка, коцячыся, палатняная,Дзе парастае дзівасіл,Дайшла ў старонку знаную-нязнаную,Туды, да бацькаўскіх магіл.
5. Выган у поле жывёлы
Спаўзлі з загонаў зімнія снягіІ ў мора паплылі ракой-вадзіцай,Запелі жаўранкі. І чорныя лугіЎсміхацца сталі першаю травіцай.У поле статак выганяць пара.Кароўку маем мы - завецца Аўтарыняй,Багацце кожнага гаспадара,Скарб і пацеха кожнай гаспадыні.«Мая» не выгнала яе за крайПлатоў, на пашу, дзе яна хадзіла,Пакуль таго, што вучыць абычай,Над ей сваей рукою не ўчыніла.Свянцоным хлебам, соллю і вадойАбнесла навакол яе тры разы,Паставіла да сонца галавойІ загавор чыніла ад заразы.Ў крыніцы тры разы кусочак шклаСкупала і, перад вачмі кароўкіТрымаючы, шаптала, як змала,Такія мудры заклінання слоўкі:«Ты, ясна сонца, месяц, ясен свет,І вы, на небе часценькія зоры,Вы ўсе, што кропіце расою цветІ асвятляеце сушу і моры, -Зямлю агрэйце, вырасцце траву,Не пашкадуйце есць і піць жывінам,Шаўковую сцяліце мураву,Абгарадзіце жалязяным тынам.Вартуйце, сцеражыце ад цараЛяснога, палявога, вадзянога,Ад царанят яго, ад упыраІ ад людскога вока нелюдскога!»
