Читать «Карлік Нос» онлайн - страница 17

Тут карлік зірнуў на той бок возера і раптам закрычаў:

– Зірні, зірні, там над возерам стаіць яшчэ адно высокае старое дрэва, хадзем туды і пашукаем, можа, там мы знойдзем кветку шчасця.

Гусь падскочыла і паляцела, а ён пабег за ёй так хутка, як толькі панеслі ногі. Каштанавае дрэва адкідала вялікі цень, а вакол было цёмна, і нельга было заўважыць амаль нічога; але тут раптам гусь спынілася, узмахнула ад радасці крыламі, хуценька торкнула галаву ў высокую траву і нешта сарвала, асцярожна перадаўшы гэта здзіўленаму Носу, і сказала:

– Вось тая траўка, тут яе процьма расце, так што ў цябе ніколі не будзе недахопу ў ёй.

Карлік у роздуме разглядаў траву. Салодкі водар даў яму ў нос, і ён міжволі прыпомніў сцэну свайго ператварэння. Сцябліны, лісточкі былі блакітна-зялёныя, над імі ўзвышалася палымяна-чырвоная кветка з жоўтымі краямі.

– Дзякаваць Богу! – нарэшце ўсклікнуў ён. – Які цуд! Слухай, мне здаецца, гэта тая самая трава, якая ператварыла мяне з вавёркі ў гэтую ганебную выроду. Ці не паспрабаваць мне яе?

– Пакуль што не трэба, – папрасіла гусь. – Вазьмі з сабой жменю гэтай траўкі, пойдзем з табой у твой пакой і забярэм усе грошы і ўсё, што ты маеш, а потым паспытаеш.

Так яны і зрабілі, вярнуліся ў яго каморку, і ад напружанага чакання было чутна, як калоціцца яго сэрца. Калі ён завязаў у клунак пяцьдзесят ці шэсцьдзесят дукатаў, якія ён назапасіў, адзенне і абутак, то сказаў:

– З Боскай дапамогай я вызвалюся ад гэтай навалы!

Ён уторкнуў нос глыбока ў траву і ўдыхнуў яе водар.

Тут усё яго цела выцягнулася і зарыпела, ён адчуў, як яго галава быццам адрываецца ад плячэй, ён збоку зірнуў на свой нос і ўбачыў, як той усё меншае і меншае, спіна і грудзі пачалі выроўнівацца, а ногі падаўжэлі.

Гусь у здзіўленні назірала за ўсім гэтым.

– Ах, які ты гонкі! Які прыгожы! – усклікнула яна. – Дзякаваць Богу, у табе не засталося нічога ад твайго былога выгляду!

Якаб вельмі ўзрадаваўся, падняў рукі і пачаў маліцца. Але ў радасці ён не забыў, чым абавязаны Мімі. Хаця сэрца і прасіла яго ісці да бацькоў, удзячнасць перасіліла гэтае жаданне, і ён сказаў:

– Каму ж іншаму, як не табе, я мушу дзякаваць, што вернуты сабе самому? Без цябе я ніколі не знайшоў бы гэтай травы і навек заставаўся б у тым абліччы альбо нават загінуў бы ад сякеры ката. Я хачу табе аддзячыць. Я правяду цябе да твайго бацькі. Ён такі магутны чараўнік, што лёгка адчаруе цябе.

Гусь залілася слязьмі і прыняла яго прапанову. Якаб, нікім не пазнаны, разам з гускай пакінуў палац і выправіўся ў дарогу да ўзбярэжжа, радзімы Мімі.

Яны шчасліва здзейснілі сваё падарожжа, Ветэрбок адчараваў сваю дачку і шчодра ўзнагародзіў Якаба. Калі ён вярнуўся ў свой родны горад, яго бацькі ў прыгожым юнаку з радасцю пазналі свайго страчанага сына. З падарункаў, якія ён атрымаў ад Ветэрбока, ён купіў сабе лаўку, зрабіўся багатым і шчаслівым.

Пасля знікнення Якаба з герцагавага палаца там узняўся вялікі пярэпалах. Калі на наступны дзень герцаг хацеў выканаць сваю клятву і загадаць адсекчы галаву карліку за тое, што той не знайшоў травы, малы знік. Князь жа сцвярджаў, што герцаг таемна дапамог яму ўцячы, каб не страціць свайго найлепшага кухара, і абвінавачваў яго ў вераломнасці. З гэтай прычыны паміж двума князямі ўспыхнула вялікая вайна, якая ў гісторыі стала добра вядомая як “травяная вайна”. Адбылося некалькі бітваў, але нарэшце быў заключаны мір, і гэты мір называюць “паштэтны мір”, таму што на ўрачыстасці прымірэння кухарам князя быў прыгатаваны сюзерэн, кароль паштэтаў, які сваім смакам вельмі дагадзіў пану герцагу.