Читать «Населены востраў» онлайн - страница 213

У гэтым выданьні першапачатковы тэкст раману ў значнай ступені адноўлены. Зразумела, немагчыма было вярнуць «дзявочае» імя Максіму Камэрэру, народжанаму Расьціслаўскаму — за мінулыя дваццаць гадоў ён (як і «Павел Рыгоравіч» Сікорскі) стаў героем некалькіх аповесьцяў, дзе фігуруе менавіта як Камэрэр. Тут ужо — альбо мяняць усюды, альбо не мяняць нідзе. Я палічыў за лепшае — нідзе. Некаторыя зьмены, зробленыя аўтарамі пад ціскам, аказаліся тым ня менш настолькі ўдалымі, што іх вырашана было захаваць і ў адноўленым тэксьце — напрыклад, дзіўнагучальныя «выхаванцы» замест банальных «зьняволеных» або «ротмістр Чачу» замест «капітана Чачу». Але пераважная большасьць зь дзевяці соцень скажэньняў была, вядома, выпраўленая, і тэкст прыведзены да «кананічнага выгляду».

...Я перачытаў зараз усё вышэйпададзенае і адчуў раптам смутную асьцярогу, што мяне няправільна зразумее сучасны чытач, чытач канца XX — пачатку XXI стагодзьдзя.

Па-першае, у чытача магло зьявіцца ўяўленьне, што АБС увесь гэты час толькі тым і займаліся, што бегалі па рэдакцыях, кленчылі іх напрамілы бог надрукаваць, рыдалі адзін аднаму ў камізэльку і, рыдаючы, нявечылі ўласныя тэксты. То бок, зразумела, усё гэта было насамрэч — і бегалі, і рыдалі, і нявечылі, — але гэта займала толькі малую частку працоўнага часу. Як-ніяк менавіта за гэтыя месяцы напісаны быў наш першы (і апошні) фантастычны дэтэктыў («Гатэль „Ля загіблага альпініста“»), пачатая і скончаная аповесьць «Малыш», пачаты наш «таемны» раман «Горад прырэчаны» і закончаныя ў чарнавіку тры часткі яго, задуманы і пачаты «Пікнік на ўзбоччы». Так што рыданьні рыданьнямі, а жыцьцё і праца ішлі сваім парадкам, і некалі нам было сумаваць і ламаць рукі «ў сьмяротнай тузе».

Цяпер па-другое. Па-другое, згадалася мне апавяданьне вядомага пісьменьніка Сьвятаслава Логінава («раптоўнага патрыярха айчыннай фэнтэзі»), як ён выйшаў у этэр нядаўна перад цяперашнімі школьнікамі, спрабаваў, у прыватнасьці, уразіць іх уяўленьне тымі неверагоднымі і недарэчнымі цяжкасьцямі, зь якімі сутыкаўся пісьменьнік сярэдзіны 70-х, і нечакана пачуў з шэрагаў зьдзіўленае: «Калі было так цяжка друкавацца, што ж вы не арганізавалі ўласнага выдавецтва?..» Сёньняшні чытач проста ўявіць сабе ня можа, як было нам, шасьцідзесятнікам-сямідзесятнікам, як бязьлітасна і бяздарна ціснуў літаратуру і культуру наогул усемагутны партыйна-дзяржаўны прэс, па якім вузенькім і хісткім масточку даводзілася прабірацца кожнаму пісьменьніку, які сябе паважаў: крок направа — і там чакае цябе сямідзесяты (або дзевяносты) артыкул КК, суд, лягер, псыхушка; у лепшым выпадку — занясеньне ў чорны сьпіс і выдварэньне за межы літаратурнага працэсу гадоў гэтак на дзесяць; крок налева — і ты ў абдымках жлобаў і няздараў, здраднік сваёй справы, каўчукавае сумленьне, юда, лічыш-пералічваеш паганыя срэбранікі... Сёньняшні чытач зразумець гэтых дылемаў, відаць, ужо ня ў стане. Псыхалягічная прорва паміж ім і людзьмі майго часу ўжо расчынілася, цяжка разьлічваць запоўніць яе тэкстамі накшталт маіх камэнтароў, але ж іншага спосабу не існуе, ці ня праўда? Свабода, яна як паветра або як здароўе, — пакуль яна ёсьць, ты яе не заўважаеш і не разумееш, як гэта — безь яе або па-за ёй.