Читать «Напісанае застаецца» онлайн - страница 9
Алесь Петрашкевіч
Скарына. Я ведаў, Мікола, што ты анёл сэрцам і паэт душою… (
Адвернік (
(
Iахім (
Aдвepнiк. Што ён там лапоча?
Cкapынa. Кажа, прыемна, што яго таверну выбраў такі важны госць Вітэнберга, які ўдастоіўся аўдыенцыі самога вялікага рэфарматара Марціна Лютэра.
Іахім. So, so. Die Kutsche wartet auf Ihre Majestät. (
Скарына. I карэта, кажа, чакае… (
Маргарыта. У госці апоўначы?
Адвернік (
Скарына. Па-першае, мы не ведаем, ці п’е вялікі рэфарматар…
Адвернік. He можа быць, каб на такой высокай пасадзе чалавек не піў. Вазьмі нашага віленскага біскупа…
Скарына. Па-другое, ні цябе, ні Пятра ў госці не запрашаюць.
Маргарыта. Так што кладзіся, Юраська, спаць; рана табе яшчэ з лютэрамі сустракацца.
Адвернік. Жанчына, не блытайся пад нагамі!
Скарына. Па-трэцяе, вазы трэба пільнаваць. Ці мала што…
Мсціславец. Сапраўды, пра гэта мы не падумалі…
Скарына. Тады падумайце, а я пайшоў. (
Мсціславец. А што, як раптам…
Адвернік. А што можа быць раптам?
Мсціславец (
Адвернік. Зялёны ты яшчэ з мяне кпіць. Лезь на палаці, і цыц! I ты, Маргарыта, кладзіся. A то сядзіш да поўначы і глядзіш на Францыска як зачараваная… Аж няёмка…