Читать «Меч Рагвалода» онлайн - страница 18

Ізяслаў (з жахам). Што там, ваявода?!

Тукы. Князь, сам бачыш, люддзё ўзвыла. Кіяне вызвалілі дружыну полацкую. Ёю верхаводзіць Даніла — ваявода князя Усяслава.

Iзяслаў. О Божа праведны!..

Тукы. Княжа, пашлі стражу да поруба князя Усяслава — няхай яго паклічуць да акенца і заб’юць, працяўшы мячом.

Каснячка. Знайшоў час забіваць! Ты не паспееш выняць меч з похвы, як народ разнясе княскія палаты і саміх нас пераколе да адзінага.

Iзяслаў. Што ты маўчыш, ойча?! Звярніся да чэрні ад імя Бога!

Феадосій. Князь Усяслаў для чэрні — само сумленне і мужнасць, заступнік супраць жорсткасці Рускай Праўды, вамі, ваяводы, створанай. У свядомасці кіян — ён удачлівы ваяр, высокі дзяржаўны розум, вешчая душа, таямніца, нарэшце, ахвяра клятваадступніцтва ад чэснага крыжацалавання.

Iзяслаў (рашуча і настойліва). Смерць Усяславу!

Тукы (вымае меч). Смерць!

Феадосій. Вы не зробіце гэтага, бо чулі, што сказана: «Не забівай; а хто заб’е, падпадае суду».

Ізяслаў. Ці не ты, ойча, пераступіш мне дарогу?!

Феадосій. Бадай што я, больш, відаць, няма каму… Княжа, адступіўшы ад клятвы на крыжы і паланіўшы Усяслава ў паслявелікодныя святы і напярэдадні свята — нараджэння Іаана Хрысціцеля, ты з братамі здзейсніў смертны грэх. I Бог пакараў вас нашэсцем полаўцаў. Сёння 14 верасня — свята Узвіжання Святога Крыжа, свята перамогі дабра над злом. Пральеш кроў праведную — кара Гасподняя будзе страшнейшай за наступ полаўцаў і мяцеж кіян.

Iзяслаў. Не палохай мяне, язык вырву!

Феадосій. Праўду сказаў апостал: агрубела бо сэрца ў вас, і вушыма цяжка чуеце, і вочы свае змежваеце, каб не ўбачыць, і вушыма не пачуць, і сэрцам не ўразумець… Калі б ведалі вы, што азначае: «міласці хачу, а не ахвяры», не асудзілі б нявінных.

Убягае князь Усевалад.

Усевалад. Бяжым, Ізяслаў! Яны высякаюць Усяслава з поруба! (Выбягае.)

Сцэна паволі зацямняецца.

Летапісец. «В лето 6576 (1068). Изяслав же, се видев, со Всеволодом побегоста з двора, людье же высекоша Всеслава ис поруба, в 15 день семтября, и прославиша и среде двора къняжа… Изяслав же бежа в Ляхы… Бог же показа силу крестную на показанье земле Русьстей, да не преступають честнаго креста, целовавше его; аще ли преступить кто, то и зде прииметь казнь и на придущемь веце казнь вечную… Всеслав же седе Кыеве месяць 7».

Святло гасне.

VI

Княская палата. За трапезай Усяслаў, Глеб, Даніла і некалькі вояў. Сярод танцораў і музыкаў «тур», «мядзведзь», «каза», «бусел». У іх карагодзе маладая прыгожая распранутая дзяўчына. Яе дзявоцкую годнасць прыкрываюць бярозавыя галінкі. Дзяўчына прадстаўляе багіню кахання Ладу. Ёй і прысвячаецца язычніцкі танец. Усяслаў паднімае руку. Танец спыняецца. Лада без музыкі працягвае «сольны» танец.

Усяслаў (да Данілы). Тваё слова, слаўны ваявода! Як бы там ні было, а перамога за намі… (Чэрпае кубкам віно з бочачкі і падае Данілу.) Гавары!