Читать «Закрываўленае сонца (Гараватка - 2) (на белорусском языке)» онлайн - страница 98
К Акула
- Куды-ж гэта ён нас, ягодка?
- Нехта, мусiць, надта важны ў гэтым доме жывець, - адказала Аксеня.
На дварэ стаялi аж тры легкавыя машыны й адзiн грузавiк. У ваднэй машыне ззаду сядзела двух у шапках з малiнавымi аколышламi. Адзiн чалавек, мусiць шафёр, нешта калупаўся пад адкрытым верхам аўта сьпераду. Маршалкаў адчынiў дзьверы двухпавярховай вiльлi, прайшоў калiдорам i пастукаўу дзьверы зь левага боку. Не пачуўшы адказу, лёгка прачынiў дзьверы, зазiрнуў у сярэдзiну й кiўнуў жанчынам.
- Сюда! - загадаў.
Жанчыны ўвайшлi ў вялiкi пакой.
- Сядайце, я зараз, - сказаў адрывiста й пакiнуў жанчын.
Адна-адзiная электрычная лямпачка млява асьвятляла абклеены шэрай паперай пакой. На стале стаяў тэлефон, ляжала кнiга ў чорных вокладках, у куце - трохножная вешалка. I ўсё. Шэрасьць закрывала шчыльная ваконная фiранка. А чалавек зь ледзяным зрокамзаймаў пачэснае месца на сьцяне супраць лавый бяздушна пазiраў у нейкую нявызначаную даль. На калiдоры раптоўна пачулiся, а пасьля ацiхлi крокi й галасы. Нехта доўга й марудна бубнеў за сьцяной. Часам спыняўся, пасьля зноў прадаўжаў памяркоўным тонам. Што й каму гаманiў гэты голас, адгэтуль цяжка было разабрацца.
- Куды гэта ён нас, ягодка, прывёў?
- Ынкавэдэ, мусiць... Вiдзiла гэных двух, што ў аўтамабiлi сядзелi, у шапках з малiнывымi аколышкамi?
- Дык гэта яны? Каб чаго, ягодка, кепскага, нi дай Божа...
- Як гэта кепскага? А за што нам такога кепскага?
- Ды хто-ж, ягодка, угадаiць iх...
Пачулiся на калiдоры шпаркiя крокi. Шырака адчынiлiся дзьверы i ў пакой увайшоў кручканосы чалавек сярэдняга росту ў сiнiх галiфэ й зялёнай кашулi. Не зьвярнуўшы на жанчын нiякай увагi, адсунуў крэсла, сеў ля стала, надзеў на кручкаваты нос акуляры i ўгледзеўся ў вадчыненую кнiгу ў чорных вокладках. Блеск сьвятла зьзяў на брытай, круглай як арбуз галаве. Аксеня цiханька кашлянула, але чалавек той прадаўжаў трымаць нос у кнiзе. Так прайшло хвiлiн, мусiць, пяць. Жанчыны неспакойна пераглядалiся, ня ведаючы як разумець абсалютную абыякавасьць да iх кручканосага чалавека за сталом. А той нарэшце закрыў кнiгу й пачаў павольна разглядаць iх. Цёмнарудыя вочы й маска-твар не давалi нiякага знаку пра тое, што адбывалася пад гладка брытым чэрапам. Зь кiшэнi ён выцягнуў сярэбраную папяросьнiцу, улажыў у рот даўгую папяросу й пстрыкнуў запальнiчкай. Зiрнуў на сто, падняў трубку тэлефону.
- Георгий Иванович? Пепельницу у меня убрали. Да, если можете, в номере три...
Праз якую хвiлiну дзьверы адчынiлiся, увайшоў у пакой мужчына, паставiў на стале пепельнiцу й бяз слова выйшаў.
- Што вам трэба? - спытаў чалавек жанчын парасейску.
- Таварыш Маршалкаў нi казаў вам? - спытала Аксеня.
- Я вас пытаюся, - суха адрэзаў кручканосы, - хто вы такiя й адкуль будзеце?
- Мы зь Лiтоўцаў, - адказала заклапочаная Аксеня.
- Iмя, па бацьку й прозьвiшча!
Лiтару "р" вымаўляў паводле "г" й гэта давала камiчны цень яго сур'ёзным пытаньням.