Читать «Закрываўленае сонца (Гараватка - 2) (на белорусском языке)» онлайн - страница 100

- Вы паслужыця прымерам жэншчынам усей рэспублiкi! Цьфу, басяк! плюнула Аксеня.

Аксенiнаму дрыготкаму, зласьлiваму голасу адгукнуўся вецер, што скалануў вярхамi прыдарожных разьвесiстых бярозаў ды пырскамi шчодра абсыпаў дзьвюх жанчын, тэпаючых па мокрым пяску гасьцiнцу.

- Паслужыце прымерам жэшчынам усей рэспублiкi! Каб ты чорту ў пекле служыў, нехрыст апантаны! - паўтарала яшчэ зласьлiвейшым голасам Аксеня. Адно Аўдоля азiралася пераз плячо, а Пiлiпава жонка быццам i ня бачыла капрызнага надвор'я. Яна рогам хусьцiнкi выцерла вочы, каб стрымаць сьлёзы. Навет Аўдолi не магла цяпер у вочы проста глянуць. Якi аграмадны сорам! Дый найгоршае наперадзе чакала. Ужо бачыла перад сабой чаргу дапытлiвых лiтоўскiх дабрадзееек, што нейкiм чэрцям у Маскве хацелi падарак зрабiць i якiх меншыя мясцовыя чарцягi ашукалi. I што яна скажа iм, калi гэны кручканосы гарбуз навет язык на прывязi загадаў трымаць! У глыбiнi дзесь дасьпяваў i квялiў сэрца зласьлiвы дакор.

- Чаго табе ўсюды першай лезьцi? Пiлнавалася-б во гэтай сьвiной мешалкi цi чапялы й досiць бы зь цябе. Кажу, нарвешся некалi!

Гэтыя простыя й незласьлiвыя словы мужавай перасьцярогi прыгадалiся цяпер Аксенi ў зусiм новым сьвятле, новай шырынi. Нарвалася.

- Ну як-жа гэта, ягодка, будзiць? Што мы зробiм, як бабы пра палатно пытацца пачнуць? Га?

Сьцiснуўшы плечы й пазiраючы пад ногi, Аксеня маўчала. Ды што магла на тое адказаць? Звычайна бадзёрая й вясёлая, яна быццам на дзясятак гадоў пастарэла, змоўкла, асунулася. Аўдоля старалася зiрнуць сяброўцы ў вочы, знайсьцi нiтку сувязi, якую цi нi парваў Маршалкаў i ягоны кручканосы таварыш з НКВД.

- I такi во добры чалавек нам гэты Маршалкаў паказаўся, - бубнела дробненькiм голасам Кмiтава пахатуха, - здавалася, што хось ты яго да раны прылажы. Помнiш во, як на тых зборах гаварыў? Ён табе ажно сьлязу пусьцiць. Чалавек-душа, здавалася, лепi як свой каторы... Ён як гаварыў, дык колька яшчо нашых баб у плач уводзiў. Гэта-ж здавалася, што такi чалавек як ён, ягодка, нiкому вока нi запарошыць, а ня то што... Ну й паглядзi, што зрабiў. Гэта-ж проста каб бабам нашым расказаць, дык каторыя паверуць толька...

- Ты во глядзi, яшчо за даўгi язык возьмуць, - злосна адказала Аксеня. - Цi можа так скора забылася што той ынкавэдыст казаў, га?

- Ды чаго-ж ты, ягодка, кiдаешся на мяне? Як гэта так я забылася? А калi ўжо пра мой язык гаворыш, дык цi-ж твой карацейшы?

- А можа й карацейшы... давай памерым! - агрызнулася Аксеня. - Гэта каб ня ты дык можа-б i нi пасылалi таго праклятага палатна... каб яно лепi праз зямлю правалiлася! Во нарабiлi бяды!

- Каб нi я? - прарэзьлiва-зласьлiвым тонам крыкнула Аўдоля. - Гэта-ж ад каго, калi нi ад цябе думка вышла, га? Каб табе, ягодка мiленькая, памяць ужо саўсiм забрала, як ты ня помнiш i на мяне складаеш! I як гэта ты можаш?!

- Думка-ж мая была. алi-ж я вас пыталася. А сама-ж знаеш зь якой вялiкай ахвотай ты за гэта ўзялася. Зараз усiм разбрахала, давай i давай, нi задзержыць цябе нiяк...

- Каб табе Бог так здароўе даваў, як я давала! - адсекла Кмiцiха. - Каб ты ў пекле так брахала, як я каму разбрэхiвала! I як табе ня стыдна на мяне складаць! Калi Маршалкаў цябе пахвалiў, дык як каралеўна якая - галава аж пад неба, жардзiной нi дастанiш! - хадзiла. Ах каб цябе!