Читать «Закрываўленае сонца (Гараватка - 2) (на белорусском языке)» онлайн - страница 94

- Добра, падбягу, - рушыла зь месца дзяўчына.

- I яшчо адно, - сказаў Мiкола.

- Ну?

- Калi ўвiдзiш дзе Янука, - ён даўно са Стасем у гэны бок пашоў, - дык скажы, каб зараз-жа дадому йшоў. Добра?

Надзя рушыла ў вёску. Ля Ўладзiмера Пятуха клецi ўбачыла Янука, Стася ды Антося Дзеркача. Спынiлася.

- Янучок, Мiкола прасiў, каб ты дамоў iшоў.

- А што там такога пiльнага?

- А што гэта? - зьдзiвiлася Надзя, зiрнуўшы на прыбiтую да сьцёны газэту. У цэнтры бачыны, на самым пачэсным месцы здымкi, падтрымлiваны iншымi, стаяў дзед Якуб.

- Вiдзiш сама, - адказаў Янук, - дзеда во на выбарах зьнялi i ў iхную газэту трапiў. Гяр-рой, брат, дзед наш!

- А што тутака пiшуць? Адкуль газэта? Можа ты, Антось, прачытаеш?

- Газэта з Глыбокага, - падказаў Янук.

- "Глыбоцкая праўда" - сказаў Антось. - А пiшыць, што наш дзед Якуб сам першы выйшаў, цi проста выбег у гэны дзень на iхныя выбары. Так каторы чалавек, як гэта прачытаiць, дык падумаiць сабе, што наш стары дзед цэлых сто гадоў на гэныя выбары чакаў i цэлую ноч нi спаў, так-жа яму гэта нi цярпелася. Калi-ж першыя пеўнi гукнулi, дык ён бегам кiнуўся Косьцiка й Лявона выбiраць.

- А нявестка праклiнала, што старога й хворага гультай Пятух з пасьцелi сьцягнуў, - сказала Надзя. - Кажаш, тут пiшуць, што ён гэта сам i зь вялiкай ахвотай галасаваць нiбы за iх пабег?

- Каб яшчо сам, ато кажуць, што дзед i другiм прыклад даў, ну амаль усю вёску за сабой пацягнуў.

- Ого, якi наш дзед маладзец! - усьмiхнулася Надзя. - А мы во тут з боку жывём i нi падазравалi навет.

Дзяўчына ўважней прыгледзiлася груповай здымцы. Найбольш увыдатнялася на ёй высокая постаць Маршалкава. Распраменены твар гаварыў: я тут гаспадар. I з выглядам "i я-ж тут з боку-прыпёку" стаяў побач вусаты Захарук, нешта нявыразнае гаспадарыла на тцары Аксенi, а лагодная ўсьмешачка Дунi аздабляла ўвесь гурт. З фанабэрыстым выглядам прыхiнуўся да кiслага Косьцiка Лявон Шпунт. Дзед Якуб зморшчыўся, касавурыўся на Маршалкава i ягоны выгляд выразна запярэчваў баявому апiсаньню лiтоўскага дзеда. Яго падтрымлiваў Захарук. Здымка атрымалася даволi выразная, бо газэту надрукавалi на добрай паперы, цi ня з тых запасаў, што ад паноў асталiся.

- Паглядзi во на яго! Чалавек, што з крыжа зьняты! - спасьцерагла дападлiвая Надзя.

- Мусiць нi падкрасiлi як сьлед, - усьмiхнуўся Антось.

- Ну а калi тыя зь Бiластоку вернуцца? - спытала Надзя.

- Чорт iх знаiць, - адказаў Антось, - на днях мусiць.

- Я-ж думала, што ты ўсё знаiш, - усьмiхнулася дзяўчына.

- Гэтых надта за язык нi пацягнiш.

- У каго-ж пiрапiсваюць?

- Былi во ў Сявенькi. тады ў Вульляны, так во з тога боку ад балота гоняць.

- А ў вас?

- Яшчо не.

- А ў Бурака?

- I ў таго яшчо не. Што яму, калi сын начальнiк... Той калi дзе й прыхiнець дык можа насядаць ня будуць. А Сявенька жалiўся, што i ў клець лазiлi, i збожжа пасьпiсывалi, i ўвесь статак, i птушку, усё чысьценька пагалоўна. Толька сабак i катоў нi чапалi.

- Навошта гэта iм?

- Навошта? - зьдзiвiўся Антось. Янук уважна слухаў, а Стась у носе калупаў. - Падаткамi во скора абложуць, вось на што. Людзi з таго боку казалi, што падаткi будуць браць ня толькi грашмi але й натурай, значыцца ад кажнай курыцы давай iм яйкi, пер'е, ад каровы - малако й мяса, ад авечак воўну й мяса, ад пчол - мёд. Ну а што вашы парабляюць?