Читать «ГЛЯНУ Я Ў АКОНЦА...» онлайн - страница 30

Такім чынам Сабіна расказвала пра многія аферы свайго мужа. І не сцісла — як я тут пішу, — а разгорнута, смакуючы падрабязнасці, каментуючы і падкрэсліваючы пэўныя факты, каб звярнуць на іх асаблівую ўвагу.

Пад уплывам Сабініных аповедаў Ясю прыйшла ў галаву адна ідэя, і ён пачаў абдумваць яе ажыццяўленне. Неўзабаве ён меў гатовы план дзеяння і заняўся падрыхтоўчымі працамі. Кожныя два-тры дні ён заходзіў у элітную краму тытунёвых вырабаў на Захар’еўскай вуліцы, уласнікам якой быў немалады, але прыстойны з выгляду армянін, жанаты з багатай, маладой і прыгожай рускай. Яны займаліся крамай самі, адначасова або папераменна. Гэта было няцяжка, бо праца ў краме вялікіх высілкаў не патрабавала. Рэдка калі пакупкі трэба было пакаваць, кліенты пераважна адразу ж клалі іх у кішэнь. Ясь ведаў, што сям’я гэтая вельмі заможная, паколькі, акрамя даходу з крамы, яны мелі таксама вялізныя прыбыткі з гандлю валютай, золатам і ювелірнымі вырабамі.

Ясь уваходзіў у краму заўжды элегантна апрануты і купляў толькі найлепшыя цыгарэты і цыгары. Аднойчы ён прапанаваў армяніну купіць дваццаць даляраў (нібыта не ведаў, дзе іх прадаць, а яму патрэбная была гатоўка). Іншым разам ён прынёс на продаж вялікі пярсцёнак з сапфірам (сам адмыслова набыў яго з гэтай мэтай). Пры абмеркаванні кошту Ясь паказаў абсалютную незарыентаванасць у вартасці пярсцёнка, папрасіўшы няпоўную траціну ад яго сапраўднай цаны.

Армянін усё больш зычліва прымаў свайго кліента, і між імі завязалася своеасаблівае сяброўства. Ясь мімаходзь згадваў, што мае пад Барысавам вялікі маёнтак, што з прычыны вайны яго бацькі не вярнуліся з-за мяжы, а ён з найбольш каштоўнымі рэчамі пераехаў з маёнтка ў Менск, баючыся бандытаў. Тут ён чакае канца вайны.

Для такой аферы Ясю быў патрэбны супольнік. Ён лічыў, што гэта павінен быць чалавек немалады, добра апрануты, усім сваім выглядам варты даверу. Пасля доўгіх роздумаў ён спыніў выбар на Філіпе Лысым. Былі хлопцы мудрэйшыя і спрытнейшыя за яго, але знешні выгляд і элегантнасць Філіпа Лысага, несумнеўна, рабілі яго найбольш адпаведным кампаньёнам. Ясь дамовіўся з Філіпам.

— Чаму ты не правернеш гэты інтэрас, як раней, з Хамам? — пазяхнуў Філіп, маючы на ўвазе сталага Ясевага супольніка, Барана.

— Хам не пасуе… Тут, разумееш, выгляд патрэбны… Такога арыстакрата, знаўцы мастацтва… Ну, і багатага пана, што называецца.