Читать «Гары Потэр і патаемная зала» онлайн - страница 9

— Спадзяюся, яны маюць... чакай, — змрочна спытаў хлопчык. — Адкуль ты ведаеш, што мае сябры не пішуць мяне?

Добі задыгаў нагой.

— Гары Потэр не павінен злавацца на Добі... Добі рабіў так, як палічыў лепшым для...

— ТЫ ШТО, ПЕРАХОПЛІВАЎ МАЮ ПОШТУ?

— Яны ўсе ў Добі, — адказаў эльф. Ён хуценька адступіў на колькі крокаў і выцягнуў са сваёй навалачкі тоўсты пачак лістоў. Сярод лістоў былі падпісаныя прыгожымі літаркамі Герміёны, неахайнай мазнёй Рона і крамзолямі якія маглі належыць толькі хогвартскаму палясоўшчыку Хагрыду.

Міргаючы, Добі занепакоена пазіраў на Гары.

— Гары Потэр не павінен злавацца... Добі спадзяваўся... што, калі Гары Потэр вырашыць, што сябры забыліся пра яго... Гары Потэр не пажадае вяртацца ў школу, сэр...

Але Гары ўжо не слухаў яго. Хлопчык паспрабаваў схапіць лісты, але Добі быў спрытнейшым.

— Гары Потэр атрымае свае лісты, толькі калі дасць Добі абяцанне не вяртацца ў Хогвартс. Вох, сэр, вы не павінны ставіць сябе пад гэткую небяспеку. Абяцайце, што не вернецеся, сэр!

— Не!— раззлавана сказаў хлопчык. — Аддай мне лісты маіх сяброў!

— Тады ў Добі няма іншага выйсця, — з маркотай прамовіў эльф.

І перш чым Гары паспеў штосьці зрабіць, Добі кінуўся да дзвярэй, штуршком адчыніў іх... і кінуўся на першы паверх.

Гары, у якога імгненна перасохла ў роце і закруціла ў страўніку, намагаючыся не шумець, кінуўся следам за ім. Апошнія шэсць прыступак хлопчык адолеў у адзін скок, па кацінаму ціха апусціўся на дыванок, шукаючы вачамі Добі. Ён пачуў, як у сталовай дзядзька Вернан кажа: “...містэр Мэйсан, мая жонка Пятунья, памірае, як хоча пачуць тую вашу смешную гісторыю аб амерыканскіх сантэхніках...”

Праз хол, Гары забег на кухню і адчуў, як пахаладзела ў яго грудзях.

Кулінарны шэдэўр цёткі Пятуньі са смятанкі і цукровых фіялак павольна плаваў пад столлю, а непадалёк, на буфеце сядзеў Добі.

— Не рабі гэтага, — прахрыпеў хлопчык. — Калі ласка... ня трэба... яны ж заб’юць мяне...

— Гары Потэр павінен паабяцаць, што ня вернецца ў школу...

— Калі ласка... Добі...

— Паабяцайце, сэр...

— Не магу!

Добі з жалем на твары паглядзеў на хлопца.

— Дзеля дабра Гары Потэра, Добі вымушаны гэта зрабіць.

З грукатам, ад якога ў хлопчыка ледзь не супынілася сэрца, пудзінг абрынулся на падлогу. Сцены і вокны імгненна запырскаліся крэмам. Адчуўся гук, нагадваючы свіст пугі і Добі знік.

Са сталовай пачуліся крыкі, дзядзька Вернан уварваўся на кухню дзе знайшоў Гары, ушчэнт сшакаванага і з галавы да ног заляпанага цёткіным пудзінгам.

Першы час здавалася, што ў дзядзькі атрымаецца ўсё наладзіць. “Гэта наш пляменнік... у яго зусім дрэнна з галавой... ён баіцца чужых людзей, таму мы трымалі яго на другім паверсе...”— прамовіў ён перапуганым Мэйсанам, вяртаючы іх назад у сталовую. Потым, паабяцаўшы, што здзярэ па дробных кавалачках усю гарыну скуру, калі адыйдуць госці, дзядзька ўпёр хлопчыку ў рукі швабру. Цётка знайшла ў лядоўні крыху марозева і пакінула Гары, які ўсё яшчэ дрыготкімі рукамі спрабаваў адчысціць кухню.

У дзядзькі Вернана амаль атрымалася ўсё наладзіць... але тут аб’явілася сава.