Читать «Беларусы, вас чакае Зямля (Гараватка - 3) (на белорусском языке)» онлайн - страница 87

- Налiвай, - адказаў Антось.

Нямецкi шнапс аблiў Антося прыемнай гарачынёй. Забыўся пра зяб, што яго па дарозе праняў.

- Ну як там твая Нiна? - зьмянiў тэму аграном.

- Эт, нiчога сабе, - зiрнуў Антось таму пiльна ў вочы.

- Жывеш зь ей?

- А чаму-ж не..., - неахвотна адказаў Антось. Пра свае любошчы Дзяркач не жадаў расказаць дый мяркаваў, што яны ня надта цiкавiлi Кастуся.

- Вось што, братка, - паволi, думаючы, гаварыў Падгайскi. - Зрабiў ты гэта на сваю руку, проста наперад нам забег. Ну але што-ж, добра. П'ю за тваё здароўе.

Паднялi чаркi. Пiлi мала, адно вусны памачылi.

- Раскажаш? - пытаўся гаспадар.

- Як гэта? Падробнасьцi хочаш?

- Як сам знаеш...

У вадказ Антось вынуў з-за пазухi паляўнiчы нож, тойсамы, каторы некалi аглядаў на балоце Янук, ды палажыў яго на стол. Падгайскi асьцярожна, каб быццам крывёю не запэцкаць рук, падняў двумя пальцамi, прыглядаўся.

- Пекны, што й казаць... I гэта ты зь iм цэлы час за пазухай ходзiш?

- Чаму-ж, навошта...

- Глядзi, баранi, Божа! Як задзержуць то абшукаюць.

Антось маўчаў. Ён узяў нож i зручным рухам улажыў яго ў похву пад левай рукой.

- От што... Паляч'ё цяпер пiльней нюхаць будзiць. Мне чалавек ужо даносiў. Праўда, яны камунiстаў падазраюць, але-ж сам ведаеш каго яны камунiстамi лiчуць. Дый тое, што аднэй брыды ў нас паменшала, нiчога нi вырашаiць. Нам трэба думаць, як iх усiх лiквiдаваць. Як ты з Паўлоўскiм?

- Добра.

- Зьмен нiма?

- Нiчагусенькi. У домыслах ён губiцца. Дый можа зьверху яшчо наказу нi маiць.

- А цi думаў ты, каб у палiцыю паступiць?

Антось скрывiўся й няўцямна пазiраў аграному ў вочы.

- Ты гэта што, кепiкi зь мяне строiш?

- Ды не, я саўсiм паважна.

Разумелiся з паўслова. Антось адразу вымяркаваў, чаму Падгайскi такую думку кiнуў. А можа яна ў яго й даўно нарадзiлася; меў-жа там некага свайго, пра якога адкрыта не гаварыў, значыцца пайменна не называў.

- Агiдна! - плюнуў Антось. - Каб у сваю, дык яшчо-б...

- Зробiм зь яе сваю. От ты паступiў-бы, там ужо нашых двух было-б. Сваiх болей цягнулi-б. А там зробiм нейкi плян. Трэба са сваймi ў другiх гарадох трымацца. Там-сям нашы верх узялi. Адзiн-аднаму памагаць трэба. Гадаўё, нашых людзей найлепшых вынiшчаюць. Каб мы верх узялi, дык табе цi каму другому ня трэба было-б пабандыцку ноччу падпаўзаць, а калi дзе якi мярзотнiк галаву падняў-бы, дык можна было-б яго легальна. Кумекаiш?

- Ага.

- Ну дык як?

- Падумаю.

- Падумай.

- А цi прынiмаюць яны цяперака? - спытаўся Антось.

- Нi чуваць каб... Як будуць, накажу.

- Добра.

Падгайскi ўстаў, выйшаў за дзьверы й па нейкай хвiлiне вярнуўся. На стале перад Антосем палажыў "Беларускую газэту".

- Сьвежая?

- Ага.

- Ведаеш, што я пабеларуску слаба чытаю. Пры бальшавiкох трохi наламаўся.

- Дык як умееш э, памаленьку, - адказаў аграном.

"Вялiкая перамога нямецкай зброi" - паволi й з натугай прачытаў дзяцюк.. - Усё пра вялiкiя пiрамогi. Нешта цi нi захрасьлi яны пад Масквой. I тут многа прапаганды, - спасьцярог Дзяркач.

- Вядома-ж, усей праўды ня скажуць. Але як паслухаеш з двух бакоў,дык сярэдзiну можна выбраць.

- А ты чуеш з другога?