Читать «Беларусы, вас чакае Зямля (Гараватка - 3) (на белорусском языке)» онлайн - страница 87
К Акула
- Налiвай, - адказаў Антось.
Нямецкi шнапс аблiў Антося прыемнай гарачынёй. Забыўся пра зяб, што яго па дарозе праняў.
- Ну як там твая Нiна? - зьмянiў тэму аграном.
- Эт, нiчога сабе, - зiрнуў Антось таму пiльна ў вочы.
- Жывеш зь ей?
- А чаму-ж не..., - неахвотна адказаў Антось. Пра свае любошчы Дзяркач не жадаў расказаць дый мяркаваў, што яны ня надта цiкавiлi Кастуся.
- Вось што, братка, - паволi, думаючы, гаварыў Падгайскi. - Зрабiў ты гэта на сваю руку, проста наперад нам забег. Ну але што-ж, добра. П'ю за тваё здароўе.
Паднялi чаркi. Пiлi мала, адно вусны памачылi.
- Раскажаш? - пытаўся гаспадар.
- Як гэта? Падробнасьцi хочаш?
- Як сам знаеш...
У вадказ Антось вынуў з-за пазухi паляўнiчы нож, тойсамы, каторы некалi аглядаў на балоце Янук, ды палажыў яго на стол. Падгайскi асьцярожна, каб быццам крывёю не запэцкаць рук, падняў двумя пальцамi, прыглядаўся.
- Пекны, што й казаць... I гэта ты зь iм цэлы час за пазухай ходзiш?
- Чаму-ж, навошта...
- Глядзi, баранi, Божа! Як задзержуць то абшукаюць.
Антось маўчаў. Ён узяў нож i зручным рухам улажыў яго ў похву пад левай рукой.
- От што... Паляч'ё цяпер пiльней нюхаць будзiць. Мне чалавек ужо даносiў. Праўда, яны камунiстаў падазраюць, але-ж сам ведаеш каго яны камунiстамi лiчуць. Дый тое, што аднэй брыды ў нас паменшала, нiчога нi вырашаiць. Нам трэба думаць, як iх усiх лiквiдаваць. Як ты з Паўлоўскiм?
- Добра.
- Зьмен нiма?
- Нiчагусенькi. У домыслах ён губiцца. Дый можа зьверху яшчо наказу нi маiць.
- А цi думаў ты, каб у палiцыю паступiць?
Антось скрывiўся й няўцямна пазiраў аграному ў вочы.
- Ты гэта што, кепiкi зь мяне строiш?
- Ды не, я саўсiм паважна.
Разумелiся з паўслова. Антось адразу вымяркаваў, чаму Падгайскi такую думку кiнуў. А можа яна ў яго й даўно нарадзiлася; меў-жа там некага свайго, пра якога адкрыта не гаварыў, значыцца пайменна не называў.
- Агiдна! - плюнуў Антось. - Каб у сваю, дык яшчо-б...
- Зробiм зь яе сваю. От ты паступiў-бы, там ужо нашых двух было-б. Сваiх болей цягнулi-б. А там зробiм нейкi плян. Трэба са сваймi ў другiх гарадох трымацца. Там-сям нашы верх узялi. Адзiн-аднаму памагаць трэба. Гадаўё, нашых людзей найлепшых вынiшчаюць. Каб мы верх узялi, дык табе цi каму другому ня трэба было-б пабандыцку ноччу падпаўзаць, а калi дзе якi мярзотнiк галаву падняў-бы, дык можна было-б яго легальна. Кумекаiш?
- Ага.
- Ну дык як?
- Падумаю.
- Падумай.
- А цi прынiмаюць яны цяперака? - спытаўся Антось.
- Нi чуваць каб... Як будуць, накажу.
- Добра.
Падгайскi ўстаў, выйшаў за дзьверы й па нейкай хвiлiне вярнуўся. На стале перад Антосем палажыў "Беларускую газэту".
- Сьвежая?
- Ага.
- Ведаеш, што я пабеларуску слаба чытаю. Пры бальшавiкох трохi наламаўся.
- Дык як умееш э, памаленьку, - адказаў аграном.
"Вялiкая перамога нямецкай зброi" - паволi й з натугай прачытаў дзяцюк.. - Усё пра вялiкiя пiрамогi. Нешта цi нi захрасьлi яны пад Масквой. I тут многа прапаганды, - спасьцярог Дзяркач.
- Вядома-ж, усей праўды ня скажуць. Але як паслухаеш з двух бакоў,дык сярэдзiну можна выбраць.
- А ты чуеш з другога?