Читать «Драўляны Дзядок i кабета Iнсекта (на белорусском языке)» онлайн - страница 23

Я прачнуўся, глянуў у вакно: ясны сонечны прамень, прабраўшыся праз шчылiну ў аканiцы, асвятляў пакой. Ротмiстар, ходзячы з кута ў кут, шаптаў пацеры, глянуў на мяне i сказаў:

- Хутка поўдзень. Спалi мы добра, бо i я таксама нядаўна прачнуўся, а час ужо дадому. - Ён выйшаў, паклiкаў лёкая, загадаў адчынiць вокны, i я як хутчэй пачаў прыбiрацца: за ўсё маё падарожжа яшчэ не выпадала мне нi разу так позна ўставаць.

У хаце было цiха. Лёкай паведамiў, што пан i панi з работнiкамi ў полi i дзяцей забралi з сабою, каб тут незнарок не перапынiлi наш сон.

Мы пайшлi з Ротмiстрам у поле, а адтуль з гаспадаром i ўсёй яго сям'ёю вярнулiся дахаты.

Пасля снедання пан Ротмiстар развiтаўся з гаспадаром i гаспадыняю i, пацiскаючы мне руку, прамовiў:

- Жыву я далёка ад тваiх родных мясцiн. Дык хоць успамiнай мяне, пра нашы начныя размовы, пра сны i прывiды. Можа, ужо i не сустрэнемся, бо мне недалёка да магiлы.

Пан Зямельскi з жонкаю i дзецьмi i я правялi Ротмiстра аж да мяжы з суседзямi.

Гаспадыня з дзецьмi вярнулася дадому, а мы ўдвух пайшлi аглядаць гаi i засеяныя палеткi. На праходцы пан Зямельскi шмат мне расказваў, дзе ў яго якая зямля, дзе якое трэба сеяць збожжа i як уводзiць у сялянскую гаспадарку новыя спосабы працы, якiя не вельмi ўдалiся ягоным суседзям.

- Гаспадарка, - сказаў ён мне, - вымагае не прыдумак розных, а досведу i руплiвасцi; хто працуе, таму i Бог дапамагае. Шмат у нас ходзiць праектаў, як разводзiць жывёлу i палепшыць зямлю. Нашы продкi жылi на гэтай зямлi спакойна i заможна. Гаспадару, якi славiць Бога, усяго хапае. Няхай у яго i спытаюць, якiм чынам палепшыць зямлю i як развесцi жывёлу.

Калi мы iшлi па беразе возера, ля якога даспявала ранняя грэчка, Зямельскi пляснуў рукамi - i з нiвы, нiбы хмара, паднялася вялiкая чарада дзiкiх качак.

- Ад iх, - сказаў ён, - адна шкода. Азёраў i рэчак шмат, i столькi гэтых качак развялося, што трэба асобнага стральца ля кожнай нiвы, што блiзка ля вады. Вясковы гаспадар апрача злых людзей мае яшчэ шмат непрыяцеляў: дзiкiх птушак i драпежных звяроў. Летась вунь ля таго цёмнага лесу вырас у мяне цудоўны авёс. Дык мядзведзь за некалькi начэй знiшчыў усё, пакiнуў толькi здратаваную салому. Гэты звер не толькi нападае на жывёлу i пчол, але i нiвы пустошыць. У мяне добрыя сабакi. Яны вартуюць жывёлу ад ваўкоў i мядзведзяў, а вось засеяны палетак немагчыма ўпiльнаваць ад шкоды.

Так мы, iдучы, размаўлялi. Павеяў вецер, i далёка за лесам абазваўся гром. Глянулi мы ўгору: велiзарная хмара з усходу падымаецца над лесам, маланка, як вужака, прабегла колькi разоў праз нябеснае чарноцце. Мы паспяшалi туды, дзе работнiкi зграбалi сена. Ледзь паспелi скончыць i вярнулiся ўсе дахаты, як сонца схавалася за хмараю, пацямнела, усхадзiўся вецер, жывёла бегла хавацца ў хлявы, гусi, выцягваючы шыi i махаючы крыламi, нiбы ветразямi, з крыкам уцякалi з поля.

Раптоўны дождж з градам сек у вокны. Ускiнулi на вуголле свянцоныя зёлкi, i ўся сям'я, укленчыўшы, прасiла Бога быць мiласэрным. Шум дрэў i залевы, стрэлы грому наганялi страх. Але хутка моцны вецер разагнаў хмары. Скончылася навальнiца, блакiтнае неба i сонца паказалiся з-за аблокаў.