Читать «Памалюся Перуну, пакланюся Вялесу...» онлайн - страница 53

Павел уявіў, як Мікалай Лявонавіч развёў рукамі.

— …І пайшоў новы беларус на таго дзікага слана з дзесяццю патронамі буйнага калібру ў вінтовачным магазіне. Слон адчуў небяспеку, падняў вушы, загудзеў і кінуўся на чалавека. Каб проста прагнаць, як гэта бывала раней. Паляўнічы вычакаў, калі звер наблізіцца на семдзесят метраў і стаў стрэл за стрэлам пасылаць кулі зверу ў чэрап. Тры разы стрэліў, яшчэ тры, а слон вушы вышэй, хобат задзёр і прэ з усіх сіл на крыўдзіцеля. Наш паляўнічы стрэльнуў яшчэ два разы — слон не падае, імчыць з усіх ног на яго. Блізка ўжо — метраў пад трыццаць. Азірнуўся стралок на егераў, а тыя крычаць, паказваюць, кідай стрэльбу і ўцякай — цяпер мы будзем страляць, бо яны ўжо бачылі, што справа дрэнь і беглі на дапамогу. Але паляўнічы, замест таго, каб уцякаць, разварочваецца і страляе да апошняга патрона. Кулі не бралі звера. Тады толькі паляўнічы кідае стрэльбу і бяжыць. Дзе ж ты ўцячэш! Налятае звер на няшчаснага паляўнічага, валіць з ног, абвівае хобатам, але не, не топча нагамі і не праколвае біўнямі — ён кладзе чалавека на тыя біўні, разварочваецца і цяжкай хадою ідзе ў лес, у афрыканскія джунглі, у самыя глыбокія, запаветныя нетры. Егеры мітусяцца вакол, ды баяцца страляць, бо бачаць, што чалавек пакуль жывы. Станеш страляць, звер звар’яцее і знішчыць самага дурнога белага з ўсіх еўрапейцаў. А тут і ноч наскочыла, львы рыкаюць, гіены рагочуць, габонскія гадзюкі вакол сігаюць… Словам, слон знік у беспрасветнай афрыканскай ночы…

Настаўнік замоўк. Цішыня была мёртвай. Мікалай Лявонавіч трымаў паўзу. Нарэшце нейкая дзяўчынка спытала дрогкім голасам:

— А што далей?

— Дарагія мае, працяг гісторыі вы даведаецеся праз тры месяцы канікул, у новым навучальным годзе. Ведайце — фінал афрыканскіх прыгодаў шчаслівы. А цяпер мы з вамі развітваемся да верасня. Усяго вам добрага.

Загрымелі крэслы, праз хвіліну з класа выйшлі чатыры вучні — адзін вушасты хлопчык і тры дзяўчынкі. Гэта быў увесь клас, бо следам зашоргалі ціхія крокі настаўніка.

«Чатыры вучні? — здзівіўся Павел. — Усяго? Увесь клас? Не! Я не змагу сустрэцца з настаўнікам… — падумаў ён. — У мяне не хопіць ніякіх душэўных сіл».