Читать «Сьцяна (на белорусском языке)» онлайн - страница 47
Сократ Янович
Па тэлефоне Сьцяпан самазвана даў наказ бяльчанам: будзеце на нарадзе - з паперай лепш зойдзеце да мяне. Яны не зьдзiвiлiся.
- Ну, паказвайце сваю чаўпасу, - гаварыў iм Сьцяпан, калi празь дзень зьявiлiся яны ў яго. - Хвалецеся, як гэта бляхаю пакрылi клуню гаспадару.
- Вось, пане загадчык, наша дамова з гаспадаром на паслугу.
- Ён задаволены вамi?
- Ого, яшчэ як! - выскалiўся адказны ў тамашнiм аддзеле за разьвiцьцё паслугаў. - Паглядзеце, калi ласка, пратакол прыёмнай камiсii: падпiсаўся!
- Дзе?
- Во, тут, пане загадчык.
- Не, дарагi, гаспадар падкаракулiў вам не фактычнае выкананьне работы, а толькi продаж вашым аддзелам бляхi яму. Так, брацец, - адсек адказному Сьцяпан: "Занадта далiкатнiчаў я тады зь iмi. Затанцуеце вы цяпер перада мною, быццам мядзьведзi ў цыганскiм цырку". - Бляха - дэфiцытны матэрыял, i вы атрымоўваеце надзелы яе, ведаеце дзеля чаго? А вы, - ён спэцыяльна ставiў нацiск на множны лiк, - прадаеце яе людзям, адначасова прымушаючы iх пацьвярджаць нязробленае вамi як зробленае...
- Няпраўда! - умяшаўся прысутны пры размове дырэктар. - Ёсьць на тое дакуманты.
- Можаце вы iмi... падцерцiся сабе! - ускiпеў Сьцяпан.
- Вы ня верыце нам, пане загадчык?
- Нi трохi!
- На адным-жа возе едзем...
- Вось таму й бачу я вас навылет.
- Канкрэтна? - разьятрыўся на Сьцяпана дырэктар аддзелу. - Ну, канкрэтна?!
- Ага... - падаў голас той ад паслугаў. Ён ужо апамятаўся.
Сумленевiч запыкаўся. "Гляну я на iх i мяне адразу падымае. Што iм адказаць? Фармальнасьцi ў iх у поўным парадку. Як мне адступiцца назад?"
- Паеду, сам пабачу я тую клуню, - лагодна сказаў ён iм. - Далёка будзе ў Вольку?
- У Вольку?
- Але.
- Якую Вольку?
- Ну, адкуль той гаспадар, - дадаў Сьцяпан, укладваючы паперы. Аўтобусам, рэйсавым, даеду я туды?
- Ня ведаю, - заiкнуўся гэты цыбаты памочнiк дырэктара. - Хто яго ведае...
- Скажэце мне: самi вы бачылi клуню таго гаспадара ў Вольцы? - цьвёрда запытаў ён iх: "Сьцяпан, ня падай духам!" - Ну, як?
- Ну, - Сьцяпана раптам падтрымаў дырэктар i непрыхiльна заплюскаў вочкамi на свайго супрацоўнiка, быццам карцёжнiк, якому не падыйшла карта.
Адказны за разьвiццё паслугаў аддзелу ў Бельску апусьцiў галаву.
- Гэта ваш подпiс пад пратаколам? - не адступаўся ад яго Сьцяпан.
- Ага.
- I што вы падпiсалi?
- Ну, што ты падпiсаў? - падступiўся да яго й дырэктар.
Сьцяпана браў сьмех; ён сьцiскаў скiвiцы, бы праглынуўшы лiмон або кавалец квашанага агурка пасьля выпiтай чаркi.
"Начальнiка даволi вывесьцi з уласнага габiнэту i ён пачынае паводзiць сябе бяспрыкладна жаласьлiва".
Якi нiзкi ўзровень канфлiктаў у каапэратыве! Усё зводзiцца ў iх да грошай, як у прасьцяцкiм тлумачэньнi гiсторыi цывiлiзацыi.
Прыпазьнiлiся разам на гульлiвую нараду. Сьцяпана клiкалi да сябе падхмеленыя прыяцелi, ажно аглядвалiся на iх адусюль...
- Дарагiя сябры й прыяцелi! - устаў з прамовай дырэктар аднаго з аддзелаў, невядомы Сьцяпану. - Дазвольце мне выказаць сваю пераконанасьць у тым, што ня будзь нашага каханага старшынi на пасадзе старшынi, дык каапэратыўная праца ў нашым рэгiёне зусiм заняпала-б. I, вобразна кажучы, усе мы тут, як ёсьць, пайшлi-б у сьвет з жэбрамi! Правiльна гавару?