Читать «Хвоi гавораць (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

"Ён iзноў пайшоў убок з гаворкаю, - падумаў я, - ужо ў хвоi падаўся, яму, значыцца, лягчэй гаварыць аб чым-небудзь другарадным".

I я пачаў гаварыць:

- Цяпер там маладыя хвоi ўзялiся. Тады, як у вайну навысякалi там iх, дык здавалася, што пустэча будзе. А гэта малады лес узбуяў... Здаецца, нядаўна было - я яшчэ на тыя хвоi, бывала, з вашым Мiхалам лазiў глядзець у гнёздах вараняняты...

Ён дзiка глянуў на мяне, трохi паглядзеў так вот мне ў вочы, пацерабiў чорную, кароценькую i пасiвеўшую месцамi шчацiну барады i сказаў:

- Мiхал памёр. Учора вечарам прыйшоў адтуль лiст.

Сказаў i змоўк.

I iзноў пачаў глядзець у жоўтае дно канавы... Чорная муха ўжо лазiла па пальцах яго нагi, а мае думкi блыталiся так: што гэта Мiхал памёр ад сухот, мусiць, бо на вайне атруцiлi яму лёгкiя ўдушлiвым паветрам. I вось цяпер дзядзька Язэп сядзiць тут са мною над гэтай канавай i страшна сумуе. Цяпер у яго толькi дачка i жонка ў сям'i, а Мiхала ён ужо два гады не бачыў - той недзе быў на рабоце i патроху хварэў... Дзядзька Язэп многа чаго перажыў цяжкага ў жыццi, многа бачыў такога, ад чаго жудаснасць можа ахапiць чалавека...

Раптам мае думкi пераскочылi на чорную муху. Яна поўзала па яго пальцах, а ён не чуў гэтага. Я пачаў думаць, што ў яго на нагах вельмi ж таўстая скура, ды яшчэ ў засохшай зямлi - хiба тут нейкая муха будзе прыкметна!

Ён маўчыць. Можа гэта ўсякае гора - толькi муха iншаму чалавеку?

Сядзеў ён, упёршыся рукамi ў зямлю. Трохi пагойдваўся шырокаю спiною. З-пад шапкi з цыратовым казырком павылазiлi густыя, чорныя валасы з нiткамi срэбранай сiвiзны. Твар у яго абветраны, да чарнаты загарэлы на сонцы...

Ён адхiнуўся назад i стаў глядзець некуды паверх маёй галавы. Тады я лiшнi раз упэўнiўся: чалавек можа быць гордым перажытымi пакутамi, у час жа гора, калi ён пачынае стагнаць перад другiмi, ён тады - увасабленне мiзэрнасцi.

Вось чаму дзядзька Язэп маўчыць. Бунт у iм схаваны ў глыбiнi...

II

Вечарамi на зямлю лажыцца шэрая цiш. Поле пахне аўсяным iржышчам i вялаю атаваю, а цесныя двары пры маўклiвых хатах - коньмi i дзёгцем. Наша вулiца дрэмле ў цiшы i ясным змроку.

Толькi не маўчыць стары папоўскi сад - у старым доме асвечаны там два адчыненыя акны, i некалькi камсамольцаў на ўсю вёску спрачаюцца над кнiжкаю тэорый Дарвiна. Галасы iх сакаўныя, як недаспелы гарбуз, чутны за дзесяць хат i абуджваюць думкi: "Гэта прэлюдыi да будучай iндустрыяльнай вайны з прыродаю".

Як бы гэта далiкатна i ў меру выказаць дзядзьку Язэпу?

Ён сядзiць сабе цiха на прызбе i глядзiць на свае ногi. Я каля яго блiзка, але ў змроку ён здаецца мне цёмнай грузнай постаццю з абы-як накiданымi абрысамi...

У садзе каля асвечаных вокан ходзяць, абняўшыся па двое, хлопцы i дзяўчаты. Дзяўчаты звiняць смехам, а хлопцы пробуюць спяваць:

Не хадзiла, не гуляла,

Рана спаць лажылася...

Першыя два радкi памагаюць падводзiць дзяўчаты, а пасля сцiхаюць, ёсць такое ўстанаўленне, што дзяўчыне шмат якiх слоў трэба саромецца...