Читать «Хвоi гавораць (на белорусском языке)» онлайн

Черный Кузьма

Хвоi гавораць (на белорусском языке)

Кузьма Чорны

Хвоi гавораць

I

Смех - часта дзындра* сумных настрояў i сталых думак. Адгэтуль я праводжу раўналежнасцi пры маiх разгадках усяго... Сяджу над канавай, гляджу на босыя, каравыя ногi дзядзькi Язэпа i думаю: увесь час ён маўчыць значыцца, у яго многа важкага ў душы; у яго многа слоў.

* Дзындра - шлак.

Мне важна слухаць яго выказваннi аб тым, чым у вострыя моманты жыцця повен ён, я яшчэ ўпэўнены ў тым, што i для яго гэта палёгка, i я думаю так: няхай ён гаворыць аб чым сабе хоча, а я буду з па-за гэтых слоў чуць тое, аб чым ён не гаворыць, аб чым толькi думае... А што яго нешта мучыць, гэта вiдаць па iм. Што ў яго?

Гэта не ёсць мая пустая цiкаўнасць, гэта жаданне блiзасцi з гэтым чалавекам.

"Гавары ты, дзядзька, аб чым-небудзь" - хочацца сказаць мне.

А ён маўчыць. Звесiў босыя ногi з насыпанага над канавай вала, укрытага пажоўклай травой, i глядзiць унiз. Там, на дне гэтай неглыбокай i вузкай канавы, трава таксама жоўтая, але большая; вiдаць з яе конскую спарахнелую скiвiцу з некалькiмi зубамi i з вялiкаю чорнаю мухаю; збоку паточаны мурашкамi дробны, як пыл, жоўты пясок. Я гавару першы:

- Мусiць, халады хутка пачнуцца - вельмi ж сiвагракаў аднекуль паналятала. Сягоння па паўднi я iшоў з кустоў, дык там гэта, што Юрась заараў ялавiну, дык на той раллi што iх робiцца - бегаюць, скачуць...

- То што, - сказаў дзядзька Язэп, - не заўсёды яны прылятаюць перад холадам, я не спрактыкаваўся, каб яны канечне паказвалi холад... Гэта ёсць такiя маленькiя птушкi - бычкi, дык яны вядуцца хто iх ведае дзе, а калi пачуюць холад - адразу з'яўляюцца каля будынкаў... Гэта даўней, як я яшчэ хлопцам быў, дык пайшоў быў раз у сад лом сеч. Пацягнуў ламачыну, а яны з-пад яе калi сыпануць кучаю - дробныя, як гарох, i якраз неўзабаве тады, калi даў холад! Праўда, восень была позна... Птушкi чуюць холад...

Ён з захапленнем расказаў аб гэтым, а я падумаў: "Калi ён так горача, з такою прыемнасцю гаворыць аб гэтым, значыцца, праўда, што нешта яго мучыць, нешта гняце яго iстоту, i вось гэтае самае ён хоча ўтапiць у даўнейшай восенi, у ломе, у саду i ў птушках, якiя чуюць холад..."

Як кагадзе iшлi мы з iм з поля вузкаю дарогаю мiж палос раллi i ржышча, я думаў запытацца, што з iм, чаго ён такi неспакойны ў голасе, а цяпер рашыў не пытаць - няхай сам скажа, а калi не - хто мае права залазiць у чужую душу? Асаблiва, калi не ўпэўнены, што словы твае будуць лекамi. Глядзi, каб не залезцi ў чужую душу з цвёрдымi капытамi...

Дзядзька Язэп памаўчаў i загаварыў:

- Гэты год будзе ранняя восень, вiдаць... Толькi, от, з аўсамi запазнiлiся... У мяне яшчэ коп пяць ня звезенага, а ў Юрася ўвесь на полi...

- Невялiкая работа - пазвозiць авёс, - сказаў я.

- Я не кажу, што вялiкая... цяпер авёс буйны, дык яго лёгка рублём уцiскаць... Я памятаю, даўней раз у мяне авёс ледзьве быў з зямлi падняўся, не то што жаць, а сiлаю, гвалтам я скасiў яго... Там гэта каля лесу... рана паспеў ён, дык яго кашу, а хвоi шумяць-шумяць...

"Ён iзноў пайшоў убок з гаворкаю, - падумаў я, - ужо ў хвоi падаўся, яму, значыцца, лягчэй гаварыць аб чым-небудзь другарадным".