Читать «Радасць жанчыны (на белорусском языке)» онлайн - страница 4

I тая пачала гаварыць...

...Вось падышла Ганна яшчэ блiжэй, чуе добра вядомае ў словах "стрыжанай". Гаворыць яна пра цемнату жыцця, пра тую горкасць, якой поўна ў гэтым жыццi.

"I адкуль яна ўсё ведае? - мiльганула думка ў Ганны. - Няўжо i там недзе, адкуль яна прыехала, так сама людзi жывуць?"

А пасля чуе Ганна, чаму вучыць "стрыжаная".

I паўтараюцца ў Ганны выказаныя "стрыжанай" думкi:

"Свету для жыцця не трэба шукаць далёка, пакiнуўшы свае цёмныя хаты. Свет для жыцця тут, у гэтых хатах трэба зрабiць. Самiм шукаць гэтага свету, тады згiне i цемната, i горкасць, i слёзы жыцця. Палявыя загоны павiнны радаваць вока, днi павiнны прыносiць светлую радасць. Зжыць беднасць, зжыць убогасць жыцця".

"А як зжываць?" - падумала Ганна i падышла блiжэй.

А тая гаварыла:

- Усюды самому трэба iсцi, бо сам лепш ведаеш свае патрэбы... Вось тут кабеты гэтых глухiх вёсак многа маюць патрэб, ды нiколi яны не здавальняюцца. З пялёнак i да самай смерцi заўсёды жыве тут жанчына ў горы, у гразi i нiколi не выбiраецца з гэтага, бо не ведае дарогi, па якой бы выйсцi к свету. Горасць абхватвае ўсё жыццё, жыццё ўсiх, а загэтым трэба ўсiм разам i выходзiць на светлую дарогу, бо адзiн, сам па сабе, усё роўна нiчога не зробiць. Затым вось i жыла цёмнаю жанчына ў вёсцы, ды i ўсюды, што была яна сама па сабе, адна. Трэба быць усiм разам, трэба арганiзавацца... Трэба цягнуць на новую светлую дарогу ўсiх, хто зразумеў ужо ўсё гэта, не павiнен маўчаць, а павiнен рабiць новую справу. Хто знае так глыбока вясковае гора, як не вясковая жанчына?! А затым яна павiнна ўзяцца шчыра за тое, каб зжыць гэтае гора. Адзнакi новага, светлага - гэта грамата, разумнае жыццё, праца ў органах, якiя цягнуць усю грамаду да лепшага жыцця. Адзнакi старога - гэта забабоны, несвядомасць, беднасць, гразь. А ад гэтага хваробы, непатрэбная злосць, сваркi, уся горасць жыцця...

I падышла Ганна блiжэй к "стрыжанай".

"Пагавару я з ёй, - думала Ганна, - пагавару, калi кончыць, распытаю ўсё".

VI

Адвячоркам iшла паволi Ганна вулiцаю з той, што гаварыла. Падышла к ёй Ганна як бы нясмела, цiха, калi ўсе пачалi ўжо разыходзiцца. Зразу тая зразумела Ганну, зразумела, што ляжыць нешта цяжкiм каменем на Ганнiнай душы. I была з Ганнай прыветлiваю. Прыпомнiлася Ганне, як некалi, у маладыя гады, сястра-нябожчыца была такою для яе, ды памерла ў маладосцi. I сказала Ганна па дарозе аб усiм, што было ў яе нявыказанае. А тая раптам, як сястра, пачала пра сябе гаварыць.

Яна рабочая, з горада. Радзiлася ў вёсцы, жыла ў беднасцi ды ў горы, а пасля, даўно ўжо, у горадзе ўдалося на фабрыку паступiць. А цяпер яна працуе ў жанаддзеле.

"Дык вось адкуль ведае яна наша жыццё", - думала Ганна.

I хацелася тады ёй выказаць гэтай незнаёмай, але ўжо блiзкай жанчыне ўсё, што перадумала, што перажыла. Хацелася сказаць i пра хворага i сярдзiтага ад гэтага брата Аляксея, пра тое, як сёння ранiцою даў ёй у плечы i як яна цяпер яго шкадуе; хацелася гаварыць пра тыя нудныя гаворкi, якiя вядуцца на вулiцы жанчынамi ў святыя днi...