Читать «Радасць жанчыны (на белорусском языке)» онлайн

Черный Кузьма

Радасць жанчыны (на белорусском языке)

Кузьма Чорны

Радасць жанчыны

I

Старыя хаты нiзка прыпадалi к шэрай зямлi. Дабягалi да iх высокiя межы мокрага ад асеннiх дажджоў поля, у полi прападала вузкая дарога, i ўсё разам: i хаты, i поле, i дарога - чарнелi ад асенняй iмглы i туману.

За многа год пагнiла на стрэхах салома, асунулася ўнiз, i шэрыя сцены з-пад яе панура глядзелi зеленаватымi вокнамi. А за крайняй хатай зразу пачынала чарнець падгнiўшае за восень iржышча. Яно было бязмерна шырокае i пустое заўсёды, толькi рэдка дзе цягалiся па iм шурпатыя цяляты.

Яны адзiчэлi за восень i далёка адыходзiлiся ад хат, i кожны дзень, мокрым адвячоркам, з двара крайняй хаты выходзiла жанчына i iшла ў поле шукаць iх.

Яна была ўся атулена цяжкiмi фалдамi грубай адзежы, iшла яна па полi прывычна цяжкiмi крокамi, хадзiла доўга, пакуль знаходзiла; часам у цемнаце вечара яшчэ ўсё хадзiла па полi...

Твар у жанчыны быў прыгожы, ды пакрыты ён густою сеткаю тонкiх змаршчакоў, вочы ў яе глыбока-ясныя, ды сiнiя кругi пад iмi. Толькi голас яе быў зычна-пявучы, i гулка ён плаваў часам па палях цягучаю песняю.

Заўсёды выходзiла жанчына з крайняй хаты.

I звалi яе Ганнаю.

II

У хаце заўсёды было змрочна.

Пасля доўгай ночы дзень прабiваўся праз маленькiя аконцы паволi i нясмела. I яшчэ доўга да гэтага ўставала Ганна. Яна бразгала вёдрамi, плюхала вадою, хадзiла па суседзях пазычыць солi i ўсё думала. Думкi былi глыбокiя, i ўпарта лезлi яны ў голаў. I за сваё жыццё нiяк не магла прывыкнуць да iх Ганна.

У зусiм маладыя гады пачала яна думаць. Тады цвiлi ў Ганны надзеi на нешта светлае i слаўнае, што павiнна было прыйсцi. Тады яшчэ на Ганнiным твары не было густой сеткi змаршчакоў, i часцей спявала яна гуллiвыя песнi...

Трыццаць пяць год пражыла Ганна, усякi дзень жыцця быў доўгi, як год, а гады прайшлi неўзаметку. I нiяк не прыходзiла тое светлае, на што было ў Ганны так многа надзей. I з цягам часу, з кожным годам усё больш i больш гiнулi гэтыя надзеi. Цяпер яны з'яўлялiся ўжо рэдка калi, прыносiлi яны з сабой на момант радасць, а пасля так жа раптоўна гiнулi i пакiдалi пасля сябе надоўга тупое нездаваленне i смутак.

Ганна жыла пры брату.

Брат Аляксей быў сарваны цяжкаю працаю; часта, затаiўшы на твары пачуццё болю, ляжаў на палатках нiцма i маўчаў. А пасля, сярдзiты, упiкаў Ганну дармаедствам, а Ганна яго шкадавала - ведала злосць хворага чалавека. Не магла толькi гэтага самага Ганна дараваць братавай жонцы. I кожны дзень плакала Ганна. Кожны дзень плакала i братава жонка ад крыкаў Аляксея, кожны дзень у хаце была калатня.

Не падзеляць Аляксеевы дзецi чаго цi хто за абедам возьме большы кусок - з гэтага i пачынаецца. I столькi нагавораць, накрычаць, награзяць адзiн аднаму гэтыя людзi, што думаецца, што яны вялiкiя ўсе злачынцы, а яны толькi ахiлены нудою цёмнага жыцця.

I больш за ўсiх заўсёды плакала Ганна.

А Аляксей быў вечна надута-маўчлiвы - гэта хвароба i ўбогасць жыцця палажылi на яго гэты адзнак.

Праходзiлi днi. Усе яны былi вельмi падобныя адзiн на адзiн. I Ганна так, як i ўсе, хто жыў вакол яе, думала: