Читать «Сад у квеценi (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

З-за гэтага ён не часта паяўляецца i ў калгасным садзе, добрая палавiна якога - справа яго рук i ўмельства. Часам зойдзе, цяжка накульгваючы, пастаiць ля якога-небудзь любiмага дрэва, - а такiх у яго шмат, - памацае галiнкi, пасумуе, уздыхне i, азiрнуўшыся вакол, крочыць дахаты. Аднавяскоўцы ведаюць яго даўнiя клопаты аб садзе, ды чамусьцi з нейкага часу не вельмi цiкавяцца, як ён пачувае сябе, чым жыве

Антось Грынюк, адно хiба што i можна пачуць у размовах:

- Астыў дзядзька Антось да сваёй любiмай справы. Супакоiўся, астыў...

Хiба ж астываюць да такога!.. Не ў адным здароўi тут справа. Летась прыслалi ў калгас маладога агранома з сельскагаспадарчай акадэмii. Нiшто сабе хлопец i з выгляду i па натуры. Замалады, праўда, з вецярком яшчэ ў галаве. Спачатку той ставiўся да Антося з павагай, раiўся з iм, а потым усё часцей - у спрэчку: "Не, Антось Iванавiч, гэта мы будзем рабiць не так, а гэтак. Я быў на практыцы ў Брылёўскiм саўгасе, дык там, ведаеце..." - i пачне чытаць цэлую лекцыю. Гэта яму, Антосю Грынюку, якi не канчаў нi тэхнiкумаў, нi акадэмiй, а вунь якi сад вырасцiў, на дзiва i на ўцеху людзям!

"Хлапчук, ветрагон... Ну i рабi як хочаш, а я сваё адпрацаваў", вырашыў Антось i, калi аграном пасля гэтага звяртаўся да яго за парадай, адказваў хмура, абыякава, абы адчапiцца. Але лёгка сказаць "рабi як хочаш", а на справе - сэрца балiць за кожнае дрэва, за кожны кусцiк у тым раскошным садзе. Там усе сцежкi праходжаны, усе закуткi агледжаны безлiч разоў i знаёмы, здаецца Антосю, кожная былiнка, краска, лiсцiк. Спытайся - ён табе без замiнкi скажа, якая яблыня i калi першая пачне асыпаць цвет... I не можа стары не сачыць хоць бы назiркам за тым, што там робiцца...

Звечарэла. Сонца зайшло, пакiнуўшы ярка-халоднае зарава. Адразу пацягнула аднекуль з поля такой свежасцю, што Антось здрыгануўся - востры халадок нiбы працяў ватоўку. "Праўду, вiдаць, гаварыла радыё: можна чакаць замаразкаў", - з неспакоем падумаў ён. У яго ў садку ўсё было падрыхтавана на гэты выпадак - ляжалi кучкi саломы з леташнiм лiсцем i гноем, толькi падпалiць бы ў час, калi тое здарыцца. А што ў вялiкiм садзе? Гануля казала, што i яны не забываюць пра магчымыя замаразкi. Але не так лёгка iм паверыць... У iх вунь што ў галаве - "i не глянеш на мяне" - вецер... Забудуцца на ўсё на свеце з-за пагулянак сваiх.

Вёска ажыла, як i заўсёды ў такi вячэрнi час. Тарахцелi калёсы, гаманiлi людзi, вяртаючыся з поля, рыпелi асверы над калодзежамi, рыкалi каровы, iдучы з пашы. З агарода выйшла Прасення, сустрэла сваю Чырвонку на вулiцы, загнала ў двор, вынесла пойла i пайшла за даёнкай. Антось устаў i пацiху пашкандыбаў у хату. Ён запальваў лямпу, што вiсела над сталом, калi прыбегла Гануля. Жвавая, стройная, у квяцiстай паркалёвай сукенцы i ў вышываным фартуху, яна як бы прынесла ў хату свежасць вечара i пахi садовай квеценi.