Читать «Дамавiкамерон (на белорусском языке)» онлайн - страница 5

Жанчына абняла i пацалавала яго.

- Няўжо нельга пачакаць? - здзiвiўся мужчына.

- Нельга. Я i так доўга чакала.

- Стоячы нязручна.

- Зручна.

Iскрыстыя пырскi ляцелi на чамадан, палiто, капялюш...

Мужчына расцёрся шорсткiм ручнiком, накiнуў халат i выйшаў у перадпакой. Ён прычэсваўся, калi пачуў, як паварочваецца ключ у замку ўваходных дзвярэй.

Калi жонка з боханам хлеба ў руках зайшла ў дом i ўбачыла знябожаны мужаў твар, яна здзiвiлася i сказала:

- Няўжо я цябе так моцна напалохала? - яна скiнула палiто. - Ведаеш, я тут усё падрыхтавала i раптам спахапiлася, што ў доме хлеба няма. Недарэчна выйшла...

- Чаму недарэчна? Нармальна, - муж вярнуўся ў лазнiцу, паглядзеў, як хутка правальваецца вада ў закрыжаваную адтулiну, закруцiў кран, паглядзеў на сябе ў люстра, пацiснуў плячыма i цiха, каб не бачыла жонка, вынес у перадпакой капялюш, палiто i валiзу.

VII. МАСАВIК

Масавiк агледзеў пустую залю i застаўся незадаволены. Iшла рэпетыцыя, а яму хацелася ў лес цi ў парк, дзе можна пасядзець каля фантана, а не кiраваць бяздарнымi твараробамi.

- Калi ласка, - дазволiў Масавiк.

Актор раскiнуў доўгiя рукi i магнiтафонным голасам сказаў:

- Ты мая далiгойла.

Акторка стала на дыбачкi, выструнiлася i прашаптала гучна, на ўсю залю, як i належыць, каб нават студэнты на балконе пачулi, вядома, калi прыйдуць:

- Ты мой абiзгал.

Абнялiся актор з акторкаю нязмушана, так, што нават Масавiку спадабалася. Актору было прыемна абдымаць акторку, яна падабалася яму. А вось ён, чамусьцi, ёй зусiм не падабаўся.

- Ласкава, - карэкцiраваў Масавiк.

- Твае вусны, як лулы, - пайшла рэплiка акторкi.

- Твае вочы, як жырдагоны, - актор не патрапiў у танальнасць, i замест "ласкава" ў яго атрымалася "сентыментальна i са слязою".

- Мы з табою нiбыта бусайлы, - у адзiн голас вымавiлi акторы i пацалавалiся. Яму было, вядома, салодка, а ёй, пэўна ж, горка.

- Тэмперамент! Дзе ваш тэмперамент? - абурыўся Масавiк, нiбыта яго хвалявала рэпетыцыя.

У п'есе была рэмарка - яны кусаюцца. Замест таго, каб сыграць укус, актор моцна пацалаваў акторку, а яна па-сапраўднаму ўкусiла актора за шчаку i крыкнула:

- Каб на цябе жырандоля грымнула!

- Каб ты кроўю смяялася, - млява адказаў той i пацёр кулаком пакусаную шчаку.

- Выразнасць! - Масавiк ударыў даланёю па мяккiм крэсле.

Акторы разбеглiся ў розныя куткi сцэны.

- А каб ты астыў, ты! - з натуральнай злосцю атрымалася ў акторкi, бо яна кахала Масавiка.

- А каб тваю труну зямля выкiнула! - з расейскiм акцэнтам крыкнуў актор, бо ён толькi першы год iграў у беларускiм тэатры i калi хваляваўся, дык быў не здатны сачыць за вымаўленнем.

- Жорстка трэба, жорстка i без акцэнту. У нас нацыянальны тэатр, зазлаваў Масавiк.

- Ты, кiж-лун, - саркастычна кiнула акторка.

- А ты гла-ма-зда! - адсек актор.

Яны склалi фiгуры з пальцаў.

- Нюхай!

- Цалуй!

- Бэ-э-э, - яна свiдравала пальцам скронь.

- Э-э-э, - ён вывалiў язык.

Потым ён ускiнуў кулак i рушыў на яе. Яна зазванiла зубамi.

- Стоп! Стоп! Стоп! - замахаў рукамi Масавiк.

Акторы павярнулiся да яго i ў адзiн голас сказалi: "Кадук!"