Читать «Жыццё сярод людзей з незабыўнымi характарамi (на белорусском языке)» онлайн - страница 3

- Не-а, - адказаў той.

- Што, прамазаў?

- Ды не-а. А я нi ў кога i не страляў.

- Нi ў кога не страляў? Мне здалося, што я чуў стрэл з ружжа.

- З вiнтоўкi, - паправiў Вiтэрспун.

- Ну з вiнтоўкi. Я проста ўпэўнены, што чуў, як ты стрэлiў з яе, з вiнтоўкi.

- Ну, так, але гэта не значыць, што я страляў у што-небудзь.

- А-а, - сказаў Морт, робячы выгляд, што зразумеў. - Трэба б было спусцiць крыху балоны. Можа, пазычыце мне манометр?

- Там, вунь, у нераце, на маёй раскладушцы.

- У нераце? Няўжо тут дзе-небудзь можна лавiць рыбу? - здзiвiўся Морт. Ён запытаўся пра гэта з рыбацкiм запалам, але не без ноткi недаверу.

- Пакапайся ў нераце, дык знойдзеш там i косцi. Але ж гэта не значыць, што я гуляю ў косцi сам з сабою. Ты хацеў пазычыць манометр? Ён у нераце.

Морт знайшоў манометр i пачаў спускаць шыны. Пакуль ён валэндаўся з iмi, з'явiлася мiсiс Морт i ад няма чаго рабiць падышла да Вiтэрспуна.

- Божа, тут, мусiць, страшэнна адзiнока? Часта бываеце ў горадзе?

- Штогод на каляды.

- Што вы сказалi?

- Штогод еду на каляды ў горад. Ужо дзевятнаццаць гадоў запар. Не магу прапусцiць каляды ў горадзе.

- Праўда? Уяўляю, радыё, мусiць, адзiная тут уцеха. Бачу, яно ў вас ёсць.

- Без яго нельга. У сорак восьмым мы адправiм гэтага Трумэна назад у ягоны штат Мiсуры, адкуль ён прыйшоў, яго i ўсiх астатнiх. Так, панове, я слухаю ўсе iхнiя кампанii.

- Што ж, думаю, вы маеце рацыю. Мы з мужам таксама рэспублiканцы.

- Таксама? Хм. Але я нiколi не пытаюся, адкуль чалавек, да якой партыi цi рэлiгii ён належыць. Аво! Вось яна. - Ён узняў вiнтоўку, стрэлiў i апусцiў яе. - А-а, паўзе яшчэ адна. - Другая змяя зашылася ў пясок.

- Ого! Добры стрэл! - сказала мiсiс Морт.

- Да гэтага быў не такi трапны. Прыйшлося выпусцiць дзве кулi. Скуры таннейшыя, калi ў iх дзве дзiркi, - дадаў Вiтэрспун. Ён выцягнуў стары паляўнiчы гадзiннiк у футарале, паглядзеў на цыферблат, потым на сонца i кiўнуў. - Гадзiннiк iдзе правiльна, - сказаў ён i спахмурнеў. - Слухайце, панi, ваш муж, пэўна, захоча пачысцiць ветравое шкло. Чаму б вам не зрабiць гэтага, пакуль ён займаецца глупствам каля гэтых сваiх шынаў? Ануча вунь там. Вада ў бутэльцы. Ваду без патрэбы не разлiвайце.

- Ат, хай сам гэта робiць. Я лепш пасяджу i пагавару колькi хвiлiн.

- Позна ўжо, - сказаў Вiтэрспун. - Зараз пад'едзе грузавая машына, а я не люблю, каб тут кiшэла людзьмi i машынамi, бо не змагу аддаць патрэбнай увагi кожнаму. Вазьмiце ж тую анучу, пазмятайце казурак з ветравога шкла, дык шмат хутчэй выедзеце адсюль.

Мiсiс Морт зрабiла, як сказалi, на вялiкае дзiва i задавальненне мужа, якi пашкадаваў, што не бачыў яе твару, калi яна змятала мошак з ветравога шкла. Ён спытаўся ў Вiтэрспуна, калькi заплацiць.

Вiтэрспун прыплюшчыў вочы i ўважлiва паглядзеў на бензакалонку.

- Адсюль быццам на два сорак восем.

- Каля гэтага, - адказаў Морт.

- Два сорак восем. Гэта значыць чатыры дзевяноста шэсць. Няхай будзе пяць даляраў.

- Пяць даляраў? - перапытаў Морт.

- Ну, тады чатыры дзевяноста шэсць, калi ты супраць таго, каб прыплацiць лiшнiя чатыры цэнты.