Читать «Змагарныя дарогi (на белорусском языке)» онлайн - страница 55

У гэны вечар п'янствавалi немцы аж за поўнач...

IX

Быў вечар. Школа Камандзераў БКА заладавалася iзноў на цягнiк. Адным эшалёнам мелi ехаць i некаторыя палiцаi ды жаўнерскiя сем'i. Цягнiк чакаў на станцыi ў Вiрбалене пару гадзiнаў.

Сымону Спарышу давялося мець цiкавую гутарку з адным палiцаем, нейкiм Красоўскiм. Сустрэў яго, шпацыруючы каля вагону, i той першы пачаў гаворку.

- А вы адкуль? - спытаў Красоўскi зусiм бязь нiякiх уступных слоў.

- Адусюль, з цэлае Беларусi, - адказаў Сымон. Яму i ў галаву ня прыйшло, што гэты шыракаплечы, сярэдняга росту, чарнявы, сыценькi палiцайчык мог цiкавiцца ягоным, Сымонавым, асабiстым паходжаньнем.

- Я пытаюся, адкуль, зь якога гораду гэта ваша палiцыя?

- Мы не палiцыя.

- Як то? Вы-ж носiце палiцэйскае ўбраньне, - насядаў Красоўскi.

- Толькi да часу, бо зялёнага нам яшчэ ня выдалi.

Адно цяпер заўважыў Сымон, што малы палiцай быў добра падпiты. Вiдаць, што практыку меў добрую, бо трымаўся нядрэнна. Да iх далучыўся трэцi. Сымон ведаў яго з выгляду - гэта быў адзiн з менскай школы БКА, але ў той час ня мог прыпомнiць прозьвiшча.

- То хто-ж вы, калi не палiцыя? - прадаўжаў палiцай. - О-о-о-о, - быццам зьдзiвiўся ён, прыглядаючыся да Пагонi на юнаковай шапцы, - i конiка нейкага тут на шапцы бачу...

- Па-першае, гэта ня конiк, а Пагоня. Для нас яна шмат даражэйшая, чымся нейкая нямецкая курыца цi свастыка, - адказаў задзёрыста Сымон. - Па-другое, мы не палiцыя, а Афiцэрская Школа Беларускай Краёвай Абароны зь Менску.

- Афiцэрская школа? - зьдзiвiўся Красоўскi й сплюнуў убок. - Го, го!

Сымон мяркаваў, зь якiх прычын так не падабаўся яму гэты прыпадковы размоўца. Цi гэтаму вiной былi легкадумна-недарэчныя пытаньнi адносна яго й школы, цi хамска-зухаватая пастава палiцая.

- А адкуль-жа вы будзеце? - пачаў Сымон.

- Зь Лiды.

- Вас тут многа такiх?

- А дзе там. Паразьбягалiся хто куды, адны дадому, другiя ў лес, у польскiя легiёны.

- То ў вас там i польскiя легiёны былi?

- Каб ты ведаў. Многа хлапцоў пераходзiла туды з палiцыi.

- Чаму-ж яны пераходзiлi?

- Усяк бывала. Кожны йшоў, куды яму было выгадней. Некаторыя йшлi проста таму, што iм падабалiся ў польскiх легiёнаў мундзiры.

- Бач ты! Вось дык гэта ўжо й людзi!

- А што-ж у тым благога?

- А вам падабалiся мундзiры? Вы бачылi iх калi? - распытваў юнак.

- Бачыў не раз. Я й сам думаў пайсьцi, але неяк усё адкладаў, а цяпер гэта так раптоўна...

- Дык вось, значыцца, якiя былi ў вас людзi! - дзiваваўся кадэт. Пераходзiлi да палякаў за мундзiры.

Сымон усё думаў, як ацанiць палiцая: цi гэта быў дробненькi дурань, у якога зьлятала шмат цiкавага з п'янага языка, цi той, што мо пайшоў у палiцыю з нажывы, зладзейства, рабаваньня беларускiх сялян, цi што iншае. Яго найхутчэй можна было аднесьцi да дробных, але надта назойлiвых рабаўнiкоў i шкоднiкаў. З гэтакага матэрыялу выводзiлiся сэксоты, чужыя агенты, правакатары.

- I разумна рабiлi, што да палякаў iшлi. А што вы там нейкую Беларусь выдумалi... - плёў далей Красоўскi. - Калi яна была, тая Беларусь? Га?