Читать «Змагарныя дарогi (на белорусском языке)» онлайн - страница 120

Баракi запаўнялiся войскам. Папрыходзiла па жменьцы чалавек з усiх адзьдзелаў дывiзii. Людзi былi пераважна дабраныя: маладыя векам, здаровыя, хоць перамучаныя дарогай i недаяданьнем. Хутка давялося пазнаёмiцца з афiцэрамi й даведацца, у якi адзьдзел яны трапiлi.

На той палянцы сабраўся цэлы батальён у сiле каля 600 чалавек. Усе афiцэры давалi каманды й гутарылi толькi па-расейску. Яны былi былымi чырвонаармейцамi. Ужо-ж каму як каму, а тым дзесяцi юнакам з шостай роты трэба будзе вучыцца каманды ў трэцяй мове: пасьля сваёй беларускай i чужой нямецкай прыйшла на зьмену расейская.

Маёр Мураўёў, векам гадоў каля 35, зграбны, нiштаваты з выгляду, з добра вытрэнiраванымi вайсковымi манэрамi, прыняў рапарт ад камандзера першае роты й пачаў гаварыць па-расейску. Гаварыў бязь лiшняй нацягнутасьцi, проста, адкрыта й зразумела. Вось што ў галоўным сказаў:

- Я скажу вам ясна, манiць ня маю прычыны. Нашае палажэньне цяпер няважнае. Вялiкая колькасьць нашых сяброў з дывiзii Зiглiнга, якога я асабiста ведаю, пайшла да францускiх тэрарыстаў. Яны здрадзiлi тым, зь кiм побач тры гады ваявалi. Цяпер, калi немцам прыйшлося туга, яны пакiнулi iх i пайшлi на той бок. Цi добра зрабiлi? Не!

Яны як адыходзiлi, дык, мусiць, забылiся, што гэтым сваiм крокам кладуць пляму на ўсiх тых сваiх сяброў, што застаюцца. Пайшло два батальёны цэласьцю. Апрача таго, пайшло шмат зь iншых адзьдзелаў меншымi групамi. Яны пабiлi сваiх афiцэраў i iнструктараў-немцаў. Але на францускiм баку iх зараз абяззброiлi. Яны-ж нам так напаскудзiлi, што больш i нельга было. Палажылi пляму не толькi на нас, але на ўсiх тых, што прыбылi з усходу ў Нямеччыну.

Што-ж заставалася рабiць? Зiглiнг заявiў аб гэтым здарэньнi Гiтлеру. Той, памяркаваўшы, што з дывiзii гэтай, мусiць, нiчога ня выйдзе, загадаў адаслаць яе на цяжкiя работы пры будове фартыфiкацыяў над Рэйнам.

Палажэньне было цяжкое й амаль бязвыхаднае. Я як маёр выпрасiў у Зiглiнга дазволу на ўтварэньне з часткi гэтых людзей аднаго баёвага батальёна на спробу, каб паглядзець, што з таго выйдзе. Гэта была мая добрая воля. Я даў Зiглiнгу слова, што з выбраных людзей зраблю дасканалую вайсковую адзiнку. Палкоўнiк мне дазволiў. Даў мне таксама нашых найлепшых афiцэраў, бо я веру, што вы лепш будзеце слухаць сваiх афiцэраў, чымся нямецкiх.

Мураўёву, мусiць, i ў галаву ня прыйшло, што шматлiкiя выбраныя iм людзi расейцаў, г. зн. ягоных афiцэраў, уважалi такiмi-ж самымi чужынцамi, як i немцаў.

- Цяпер я звяртаюся да вас, - працягваў украiнскi русафiл, - навет не як да жаўнераў, а проста як да людзей. Прылажэцеся вы працай i ўсiмi стараньнямi, каб дасягнуць тое, што перад сабою мы паставiлi. У вас павiнна быць яшчэ жаўнерская гордасьць. Ад вас залежыць лёс сем'яў i вашых сяброў. Або вы сваймi паводзiнамi загонiце iх у магiлу, або давядзеце, што вы можаце быць жаўнерамi. Дык дайце мне слова, што будзеце на сто працэнтаў выконваць усе загады, каб дасягнуць нашу мэту. Ну што, даяце?