Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 8

Матыль ірвануў у кабінет загадчыка аддзела народнай адукацыі. Сакратарка з мілай усмешкай на вуснах паведаміла:

- Іван Сымонавіч праводзіць нараду. Калі пытанне неадкладнае, прыходзьце заўтра.

Заўтра Івана Сымонавіча не было на працоўным месцы: паехаў інспектаваць школы. Паслязаўтра быў выкліканы ў міністэрства. Толькі на пяты дзень удалося Матылёнку пабачыць загадчыка аддзела. Сустрэча была неспадзяваная. Іван Сымонавіч разгубіўся. Рэзка памкнуўся быў зайсці ў бліжэйшы кабінет, але, як наўмысна, дзверы кабінета былі зачынены на ключ. Ён патузаў ручку дзвярэй, цяжка ўздыхнуў і ў роспачы апусціў рукі. Іван Сымонавіч добра ведаў назоллівых людзей, бо толькі настырны чалавек можа хадзіць у адно і тое самае месца столькі дзён запар. Хуткім крокам з радаснаю ўсмешкаю на твары набліжаўся да яго Мармулак.

- Падпішыце заяву, калі ласка, - заміж прывітання выпаліў карантыш і працягнуў паперку.

Загадчык аддзела ўзяў заяву і накіраваўся ў аддзел кадраў.

- Лідзія Пятроўна! У нас ёсць што-небудзь для маладога спецыяліста?

Лідзія Пятроўна, не ўстаючы з крэсла, двума пальцамі левай рукі адчыніла дзверцы насценнай шафы і з ладнага стоса выцягнула журнал. Другою рукою яна ўвесь час падтрымлівала самлелую галаву. Надалей усю працу жанчына чыніла ўсё той жа рукою. Разгарнула журнал. Доўга гартала старонку за старонкаю, творачы мускуламі твару няведамыя мігі, а потым узняла свае цнатлівыя вочкі і з дзявочай нявіннасцю запыталася:

- А дзе вы жывеце?

- Нідзе, - шчыра адказаў Матыль.

- Як нідзе? - здзіўлена перапытаў загадчык аддзела народнай адукацыі. - Дзе вы прапісаны?

- Раней быў прапісаны ў інтэрнаце, - патлумачыў Пецька, - а зараз нідзе.

- Сур’ёзна? - радасна ўздыхнуў Іван Сымонавіч.

Лідзія Пятроўна моўчкі загарнула журнал.

- Кажу праўду, - каб быць як мага больш чыстасардэчным, паклаў руку на грудзі Мармулак.

- Тады выбачайце. Калі будзеце мець мінскую прапіску, тады прыходзьце да нас, і мы вас працаўладкуем.

Загадчык РАНА няспешна павярнуўся і спакойна пашыбаваў у свой кабінет. Лідзія Пятроўна хуценька вярнула журнал на месца і перавяла позірк на сцяну, дзе на павуцінні матляліся высушаныя мухі.

...Кабінеты міністэрства народнай адукацыі былі больш прасторныя, і іх было вельмі шмат. За адзін дзень абысці ўсе было проста немагчыма, нават калі чалавек быў тут і не адзін раз. Чалавеку, які выпадкова трапіў сюды з вуліцы, можна было заблудзіцца. Сумяціцу ўносілі яшчэ самі супрацоўнікі міністэрства. Яны не ведалі, куды неабходна звярнуцца маладому спецыялісту, каб атрымаць працу. Усе як адзін уголас цвердзілі, што з працаўладкаваннем ў яго не можа існаваць ніякіх праблем, але... Але як гэта здзейсніць практычна, ніхто канкрэтна не мог сказаць, і таму пасылалі хлопца з кабінета ў кабінет. Давялося Пятру Матылю пабываць нават у пакоі сантэхнікаў. Гэта было напрыканцы трэцяга дня яго вандроўкі па міністэрскіх кабінетах. У пакоі стаяў густы дымагарэлачны пах. Чатыры прадстаўнікі слаўнага працоўнага класа "забівалі казла". Пётр Іванавіч звярнуўся да бліжэйшага мужчыны з сінім носам і чырвонымі вачыма.