Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 48

НЯПРОШАНЫ ГОСЦЬ - САМЫ ЖАДАНЫ

Госці бываюць розныя: жаданыя, нежаданыя, няпрошаныя і проста нахабнікі.

У Мармулка вынікла праблема з адрасам. Ён ніяк не мог знайсці цыдулку, якую ўчора дала яму Вольга. Памятаў вуліцу, ведаў нумар дома, пад'езд, а вось з кватэраю - правал памяці. І не піў жа, а зацьменне поўнае ды беспрасветнае. Адно, што трымалася ў галаве: як выйдзеш з ліфта - дзверы насупраць. Заставалася толькі маленькая дробязь: успомніць паверх. Можна было, вядома, забыць пра гэтае выпадковае знаёмства, але ўжо вельмі ўпадабаў ён гэтую дзяўчыну. А яшчэ муляла тое, што бацька дзяўчыны - міністэрскі чыноўнік. Калі да грошай дадаць такі падмурак, як жонка - дачка высокага начальніка, то ў нашым грамадстве адразу можна заняць адпаведнае становішча.

3 гадзіну ён тупаў ля пад’езда, поўны надзеі, што пабачыць сваю знаёмую. Добры дзесятак маладых ды прыгожых працюпалі міма; у рэшце рэшт Матылю надакучыла бадзяцца ля дома, і ён вырашыў ісці наўдачу: палічыць, колькі прыступак у першым лесвічным маршы, і спыніць ліфт на паверсе, які адпавядае гэтай лічбе. Прыступак было роўна дзевяць. Матыль паправіў гальштук, знешне агледзеў свой гарнітур "ад Валянціна" і смела рушыў наперад.

Дзверы адчыніў незнаёмы мужчына, на дзве галавы вышэйшы за нязванага госця. Ён, па ўсім было бачна, адпачываў пасля напружанага працоўнага дня і бавіў час за чытаннем газеты. Каб лепш разгледзець чалавека, што стаяў на парозе кватэры, гаспадар прыклаў да вачэй акуляры. Прагнаць прэч няпрошанага карантыша яму перашкодзіў зухаваты выгляд госця.

- Вам каго? - далікатна запытаў ён у незнаёмца.

- Вашу дачку, - адрапартаваў Мармулак, бо, папраўдзе кажучы, імя дзяўчыны ён на момант забыў.

Сёння зранку дачка гаспадара, Кацярына Зюкіна, мела з бацькамі непрыемную гутарку з тае прычыны, што вярнулася дамоў толькі пад раніцу. Хоць яна і сцвярджала, што ў іх была прыстойная кампанія і засядзеліся доўга выключна з-за вострага абмеркавання новага рамана маладога таленавітага пісьменніка пра сучасную рэчаіснасць, што ніякай гутаркі там пра групавы секс ці практычных заняткаў ім не магло быць, ёй усё роўна ніхто не верыў. З’яўленне на парозе элегантнага карантыша карэнным чынам мяняла сітуацыю. У дзяўчыны раптоўна з явіўся шанец рэабілітавацца.

- Аб чым я калякала вам, мае продкі? - ірванулася наперад Кацярына і, задраўшы ногі ўгару, павісла на шыі нізкарослага госця. - Вось ён. Малады, таленавіты... Будучая зорка нашай літаратуры.

Мармулак лыпаў вачыма і нічога не разумеў. Нейкае цыбатаногае стварэнне мкнецца ўдушыць яго ў сваіх абдымках. Ён канчаткова вырашыў запытаць яе пра сястру, такую ж невялічкую, як і ён, ды чарнявую. Рыжавалосая не дазваляла яму зрабіць гэта.

- Радая пазнаёміць. Мае шаноўныя бацькі. Татулька - Сцяпан Патапавіч Зюкін, мамулька - Алімпіяда Флораўна.

Заспеты ў такім выглядзе татулька стаў падцягваць вышэй свае зрэбна-паласатыя нагавіцы, мамулька спехам выцірала аб фартух рукі.

- Пётр Іванавіч Матыль, - намагаючыся не выдаць свайго хвалявання, няспешна адказаў госць.