Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 44

Мармулак спыніўся ля вялізнага рэкламнага шчыта. На ім красаваўся прыгожы мужчына ў элегантным касцюме. Надпіс сцвярджаў: "Толькі ў нас - самае элегантнае адзенне ад лепшых фірмаў свету. Заходзьце. Глядзіце. Купляйце".

Салон моднага адзення месціўся за сотню метраў ад таго месца, дзе цяпер знаходзіўся падпольны багацей.

У салоне было бязлюдна і ціха. 3 цыбатаю дзяўчынаю шчабятаў адмыслова апрануты клерк. З’яўленне ў зале жабрацкага выгляду чалавека выклікала ў іх здзіўленне:

- Тут не падаюць.

Мармулак нахабна прайшоўся па зале ды сеў у фатэль насупраць іх.

- Мне вашыя падачкі не патрэбныя. Я проста хачу апрануцца. Згодна з вашаю рэкламаю, тут можна набыць самыя модныя рэчы. Калі гэта не так, дык я вымушаны буду звярнуцца ў іншы салон.

Кліент заўжды мае рацыю, а грошы не пахнуць. Якая справядлівая заўвага!

Кліент дастаў пачку зялёненькіх і паклаў перад сабою. Прадаўшчыцы-кансультанты неймаверна ўзрадаваліся. За ўвесь бягучы тыдзень гэта быў першы багаты наведвальнік.

- Ды не! Што вы, што вы, - залямантавала дзяўчына, - калі ласка! Мы да вашых паслугаў.

- Што вы жадаеце набыць? - лісліва запытаў франтаваты клерк. - Вось каталог нашых тавараў...

- Я маю намер апрануцца. Набыць таксама абутак. Мне неабходна усё.

- Я крыху вас не разумею, - нахіліў галаву ў паклоне клерк.

- Антуан, - узмахнула рукою ды, як тая фотамадэль, што прапануе лётаць самалётамі "Боінг", выставіла ўперад доўгія пальцы дзяўчына. - Наш наведвальнік хоча апрануцца ў нашым салоне з ног да галавы. Я вас так зразумела, шаноўны?

- Іменна так.

- Нават бялізну?

- I бялізну таксама.

- Што ж, пачынаем справу, - дзяўчына разгарнула на патрэбнай старонцы каталог і прапанавала: - Апошнія навінкі сезона. Глядзіце, што вам даспадобы.

- Адну хвіліну, - Мармулак засяродзіўся на фотаздымках мужчын, што рэкламавалі бялізну ў кампаніі распранутых прыгажунь.

- Вось гэта даволі арыгінальная мадэль, - прапанавала цыба- тая. - Я вельмі хацела б пабачыць яе на вас у інтымнай абстаноўцы.

- Калі жадаеце, то давайце, - пагадзіўся кліент.

- Цудоўна! Вы давяраеце майму густу. Значыць, так: я вас абуваю, апранаю, а вы за гэта сёння вечарам запрашаеце мяне ў рэстаран.

- Згодзен, - задаволена адказаў Пётр. Ён быў рады. Упершыню за дваццаць чатыры гады жыцця дзяўчына сама напрошвалася на спатканне.

- Ой, зараз упаду, - незадаволена хмыкнуў клерк. - Што ты ў ім знайшла? Як казаў адзін стары, калі ён стане на сваё партманэ ды дастане антэну ў радыётэлефоне, то, можа, будзе роўны табе.

- Што ты разумеет у каханні, Антуан! - высока ўзняла галаву дзяўчына ды пайшла з кліентам за фіранку - прымерваць бялізну.

СУСТРЭЧА

Пётр Іванавіч як ні хацеў, але ўсё ж вымушаны быў памяняць месца жыхарства. Неяк не падыходзіў яго шыкоўны касцюм да падвальнага інтэрнатаўскага памяшкання. Не кожная знаёмая, якіх зараз у яго было мноства (і кожны дзень - новыя), магла зразумець экзотыку такога прыстанішча. Гатэль "Беларусь" ён абраў з тае прычыны, што будынак знаходзіўся ў самым цэнтры горада і зручна было дабірацца да знакамітых рэстаранаў, у якіх ён бываў штовечар. Увогуле праблемы дабрацца куды-небудзь, як і іншых, паколькі ў яго былі грошы, не існавала. Бестурботна праляцела два тыдні, але аднастайны малюнак кожнага дня паспеў яму надакучыць. Штовечар - нейкія шумныя кампаніі з мала знаёмымі яму людзьмі, карагод расфарбаваных дзявочых твараў, што пілі не менш за яго, а ў п’яным стане тварылі неверагоднае. Дзяўчаты трапляліся рослыя, магутнага целаскладу - за паўночы не абцалуеш. Заўжды здаралася так, што нейкая з іх неверагодным чынам праходзіла да яго ў гатэль ды, паколькі звычайна быў позні час, заставалася начаваць. Кожную раніцу такое стварэнне ён знаходзіў на сваім ложку. Надаралася цэлая трагедыя. Ён блытаў іх імёны. Галю называў Любаю, Аню - Светаю. Тут Мармулак упершыню адкрыў для сябе, што жанчыны - зусім не пяшчотныя істоты, а занудлівыя, капрызныя стварэнні. Як толькі прачыналіся, яны пачыналі паказваць сваю натуру: патрабавалі гарэлку, шампанскае, піва, цыгарэты. Грошы патрабавалі ўсе, але Пятро знайшоў выдатны выраз, каб супакоіць чарговую наведвальніцу свайго ложка ды не плаціць. Ён заўжды ў такіх выпадках казаў: "А я цябе сюды не клікаў. Учора ўвесь вечар піла-ела на дармаўшчыну, а цяпер яшчэ платы патрабуеш? Ідзі, адкуль прыйшла". Наведвальніцы ісці нікуды не хацелі. Казалі, што пажартавалі. Такім чынам, пытанне пра грошы пераставала існаваць, але даводзілася ісці па цыгарэты ды шампанскае.