Читать «Прыгоды Мармулка» онлайн - страница 2

Матыль таксама не меў асаблівага жадання ісці на тое мерапрыемства. Яму там нічога не свяціла. Дзве дзяўчыны былі ніжэйшыя за яго ростам, тры роўныя яму, астатнія выраслі на лес гледзячы. Патонічаву прапанову "надрацца ў драбадан" прыняў адразу. Сярод іншых падстаў быў і аргумент сябра: "Патрэбныя мы ім што дзірка ў мосце. Шклянку-другую заглыкнуць ды пойдуць у скокі. Здымуць сабе кавалераў, разбягуцца, а нам - плаці". Toe была святая праўда, бо Пятру не раз даводзілася, па настойлівых прапановах дзяўчат, запрашаць іх у кавярню, а потым самому сплачваць усе выдаткі.

Генадзь у вялікай скрусе знайшоў кавалак крэйды ды на ўсю дошку напісаў: "Дэкан - сыч!" 3 тым яны і пакінулі сцены роднага універа ды падаліся ў краму.

3 інтэрната іх ужо выселілі, але быў у Пятра адзін запасны ключ ад пакоя, якім і скарысталіся. Пакой нагадваў нешта сярэдняе паміж пячораю і жыллём мужных спартанцаў. Голыя сцены, металёвыя ложкі з панцырнымі сеткамі, якія заўжды пакідалі свой след на скуры студэнта, ды стол з гарою посуду на ім. Зверху ляжала запіска: "Нашчадкам! На вечную памяць! Карыстайцеся на здароўе".

Меншаму ростам чалавеку заўсёды выпадае больш працы і менш уцехі. Ёсць нейкая доля праўды ў мудрых словах, што апошняму парасяці цыцка пад хвастом. Прымаўка не для цытавання па радыё ці ў газетах, але рацыю мае, і немалую. Мармулак даўно прывык да таго, што асноўная праца па падтрыманні парадку ў пакоі ды прыгатаванні студэнцкай поснай вячэры выпадала заўжды яму. Рабіў тое хлопец без лішняй прынукі і моўчкі. Вось і зараз ён прыбраў са стала посуд, акуратна склаў на вольны ложак, толькі пакінуў для патрэбы два сподкі, два відэльцы ды дзве шклянкі. Генадзь расцягнуўся на рыпучых спружынах і голасна выказваў сваю незадаволенасць абставінамі, што перашкодзілі яму весела правесці вечарыну.

- Бач ты, маладая, а прыткая. Hi дня не можа жыць без... пацалунка. I дзе толькі гэтаму іх вучаць? А галоўнае - хто?

Матыль закончыў сервіроўку стала ды голасам нясмелай пакаёўкі запрасіў сябра на бяседу.

- Давай, валі! Абмыем нашыя шматпакутныя гады, - Матыль хацеў мілагучна ды складна выказаць свае думкі, а атрымалася проста і нерыфмавана.

Гарэлкі было ўдосталь. Спачатку выпілі за родную мову, потым за дубалома дэкана, за дурніцу куратара. Незлічоная колькасць тостаў рабіла паволі сваю справу. Пасля трэцяй пляшкі размова наблізілася да тае мяжы, калі людзі пачынаюць задаваць адно аднаму спрадвечнае і жыццёва важнае пытанне: "Ты мяне паважаеш?" Дзіва, але Генадзь здаўся першы. Магчыма, прычынай таму была празмерная колькасць сардэчных спраў яшчэ ў школьныя гады, але на сакраментальнае Мармулкава пытанне "Ты мяне паважаеш?" адказаў: "Паважаю, але піць не буду. Не лезе". Яны леглі кожны на сваім ложку. Няспешна пацякла гутарка. Генадзь, як чалавек спрактыкаваны ў адной справе, вярнуўся да нязводнага пытання: