Читать «Заўтра была адліга-1» онлайн - страница 3
Віктар Шніп
***
11.02.2013. Ранкам, ідучы на працу і думаючы пра бацькоў, узгадаў слова «дабро», якое яны ўжывалі, гаворачы пра жыта: «У нас там яшчэ пару мяшкоў дабра ёсць. Трэба адзін на муку змалоць.»
***
13.02.2013. Прыснілася, што еду ў вёску на аўтобусе. У Ракаве даведваюся, што бацька і мама хочуць дома пабыць адны, таму просяць, каб я прыехаў праз тыдзень. Што рабіць? Вяртацца назад у Мінск? Не. І я паехаў у Валожын. Вечар. Тэлефаную Міхасю Курылу: «Можна, я ў цябе пераначую?» Сябра кажа, што ён развёўся і цяпер яму самому няма дзе жыць. Успамінаю пра гасцініцу, у якой калісьці начаваў. Прыходжу. Плачу за адну ноч 65 тысяч і сам сабе думаю: «Чаму столькі каштуе ноч у гасцініцы, як мая кніжка «Пугачоўскі цырульнік»?» Людзей у гасцініцы шмат, і ўсе лысыя. І я пачынаю ўспамінаць бацькоў, якія цяпер адны ў вёсцы, і прачынаюся.
***
15.02.2013. Сёння год, як мама адышла ў лепшы свет.
Ужо аніколі мне ў роднае хаце
Не будзе больш бацькі, не будзе больш маці,
І мне ў роднай хаце таксама не жыць.
Між мною і хатай крыж чорны ляжыць,
Якім перакрэслена сонца маё.
Лістота на дрэвах, нібы вараннё,
Чарнее ды з дрэваў не хоча злятаць...
***
19.02.2013. Ідучы ў Музей гісторыі беларускай літаратуры на прэзентацыю кнігі Навума Гальпяровіча «Сюжэт для вечнасці», спыніўся на мосце праз Свіслач, каб паназіраць за качкамі. Праз хвіліну да мяне падышла жанчына і, паглядзеўшы, куды я гляджу, сказала: «А ў нас, у Лідзе, лебедзі сёлета зімуюць.» — «Качкі падобныя на вялізарных каларадскіх жукоў.» — працягнуў размову я. «Сапраўды.» — адказала жанчына і пайшла да станцыі метро «Няміга».
***
20.02.2013. Вершы ў кнізе, як чорны пясок на белым лёдзе.
***
20.02.2013. Вяртаючыся з працы і марачы пра вясну, нашаптаў:
Белы свет у траве, як зялёнае мора,
У якім усе мы кожны міг патанаем,
І, крыжамі сваё пазначаючы гора,
Мы ратунку ад мора сабе не шукаем...
Харошая паэтка
21.02.2013. Сёння на працы да мяне на прыём было шмат народу, нібы ў час грыпу ў паліклініку. Пад абед знаёмы выкладчык прывёў (сам тут жа ўцёк) жанчыну, якая піша вершы. На маю просьбу даць пачытаць рукапіс жанчына сказала, што яна ўсе свае творы ведае на памяць, і тут жа пачала: «Хороший город Ленинград...» Закончыўшы чытаць, паэтка сказала: «А цяпер паслухайце пра Машэрава! Харошым быў у нас Машэраў...» Праслухаўшы некалькі строф пра Машэрава, я пацікавіўся: «Можа, у вас ёсць вершы пра каханне, пра прыроду?..» І тут жа пачуў: «Ёсць! Слухайце! “Харошае было між нас каханне. Харошая цяпер у нас прырода...”»
***
22.02.2013. Аляксандр Твардоўскі, які працаваў рэдактарам, зайздросціў Някрасаву-рэдактару: «Некрасову было хорошо. Он мог прочесть две строчки и швырнуть рукопись в камин. А я не могу, меня потянут куда следует». І я не магу, і не толькі я.
