Читать «Начальнiкава дзяцiнства (на белорусском языке)» онлайн - страница 35

Люсьен насварыўся на бацьку за гэтыя словы.

- Стары ты мой бацька, - сказаў ён, - я цябе прашу, не трэба гаварыць пра такое!

Але потым некалькi дзён ён хадзiў сур'ёзны i думаў пра тую адказнасць, якая рана цi позна павiнна легчы яму на плечы. Бацька i сын вялi доўгiя размовы пра абавязкi ўладальнiка прадпрыемства, i пан Флёр'е растлумачыў Люсьену, што ўласнасць не права, а якраз - абавязак.

- Як ужо яны нам набрыдлi са сваёй класавай барацьбой, - сказаў ён, - нiбы ў уладальнiка i рабочых процiлеглыя iнтарэсы! Ну, вось вазьмi, Люсьен, напрыклад, мяне. Я ўладальнiк невялiчкага прадпрыемства - той, каго ў Парыжы называюць "гаспадарок". Дык вось, я кармлю добрую сотню рабочых разам з iх сем'ямi. I калi я добра вяду свае справы, яны ж першыя з гэтага карыстаюцца. Але калi я вымушаны буду зачынiць завод - яны адразу апынуцца на вулiцы. Я не маю права, - з нацiскам прамовiў ён, - не маю права весцi свае справы кепска. I гэта i ёсць, што я называю, - "класавая салiдарнасць".

Больш за тры тыднi ўсё iшло добра; Люсьен ужо амаль зусiм не ўспамiнаў пра Бержэра, ён яму дараваў: проста ён спадзяваўся, што болей у жыццi нiколi яго не ўбачыць. Часам, мяняючы кашулю, ён падыходзiў да люстра i аглядаў сябе са здзiўленнем. "Мужчына пажадаў гэтае цела", - думаў ён. Ён паволi праводзiў рукамi сабе па нагах i думаў: "Гэтыя ногi ўсхвалявалi мужчыну". Беручыся за талiю, ён шкадаваў, што не можа быць адначасова другiм, каб мець магчымасць палашчыцца аб сваё ж цела, як аб мяккi кавалачак ядвабнай тканiны. Часам яму рабiлася шкада сваiх комплексаў: яны былi такiя трывалыя, важкiя, iх змрочная, неабдымная маса запаўняла яго, як своеасаблiвы баласт. Але цяпер усё было скончана: Люсьен у iх болей не верыў i адчуваў у сабе толькi пустую, нудную лёгкасць. Зрэшты, лёгкасць гэта была не такая ўжо непрыемная, яна хутчэй нагадвала пэўную расчараванасць, няхай крыху i мласнаватую, але ўвогуле вельмi выцерпную, якую, у крайнiм выпадку, можна было палiчыць за звычайны сум. "Я - нiшто, - падумаў Люсьен. - Але гэта таму, што нiшто мяне не запэцкала. А Берлiяк - уграз па самыя вушы. I таму я нават згодны быць не вельмi ўпэўненым у сабе: гэта толькi плата за чысцiню".

Неяк раз, гуляючы на прыродзе, Люсьен сеў на прыдарожным адхоне i задумаўся: "Я спаў цэлыя шэсць гадоў, але ўрэшце разадраў свой кокан". Ён адчуваў ва ўсiм целе жыццёвую сiлу i прыветным позiркам абвёў краявiд. "Я створаны дзеля дзеяння!" - сказаў ён сабе. Але ў тую ж хвiлiну яго думкi пра славу страцiлi ўсякi смак. "Няхай яны крыху пачакаюць, - шэптам прамовiў ён, яны яшчэ ўбачаць, чаго я варты". Яму хацелася, каб гэтыя словы гучалi ўпэўнена, але яны чамусьцi апалi з вуснаў, як пустыя шкарлупiнкi. "Што гэта са мной?" Яго ахапiла дзiўнае хваляванне. Ён адмаўляўся яго прызнаваць: некалi яно ўжо прынесла яму вялiкую шкоду. "Гэта ўсё праз гэтую цiшыню... - падумаў ён, - праз гэты пейзаж..." Навокал не было нi душы, апроч цвыркуноў, якiя марудна цягнулi ў пыле свае жоўтыя i чорныя брушкi. Люсьен цярпець не мог цвыркуноў, яны заўсёды здававалiся яму нiбы паўжывымi. За дарогай, наганяючы сум, распасцiралася шаравая, пакрытая трэшчынкамi пясчаная раўнiна, якая паволi спаўзала да рэчкi. Нiхто не бачыў Люсьена, нiхто не чуў; ён ускочыў на ногi, i яму падалося, што яго рухi не сустракаюць нiякага супрацiўлення, нават сiлы цяжару. Ён стаяў, адзiн, пад полагам шэрых хмараў: ён нiбыта iснаваў у пустаце. "Гэтая цiшыня..." - праплыло ў яго ў галаве. Але гэта было болей, чым цiшыня, - гэта быў нябыт. Краявiд вакол Люсьена быў надзвычай спакойны i невыразны, нечалавечы: здавалася, ён увесь скручваўся i нiбы затрымлiваў подых, каб толькi не патурбаваць яго. "Калi артылерыст вярнуўся ў гарнiзон..." Гук пагас на вуснах, як полымя ў вакууме: вакол не было нi ценю, нi рэха, Люсьен быў адзiн, пасярод гэтай амаль непрыкметнай, бязважкай прыроды. Ён схамянуўся i паспрабаваў аднавiць хаду сваiх думак. "Я створаны дзеля дзеяння. I галоўнае, ува мне ёсць жыццёвая энергiя: я магу дазволiць сабе зрабiць глупства, але нiколi не заходжу далёка, таму што хутка авалодваю сабой". Ён падумаў: "У мяне ёсць маральнае здароўе". Але раптам ён змоўк i ад агiды зморшчыў грымасу, настолькi абсурдным яму здалося гаварыць пра "маральнае здароўе" на гэтай да белi выпаленай дарозе, па якой паўзлi паўздохлыя насякомыя. Ён са злосцю наступiў на цвыркуна i адчуў пад падэшвай маленькую кругленькую гульку. Калi ён падняў нагу, цвыркун яшчэ жыў. Люсьен плюнуў на яго i падумаў: "Я зноў у тупiку. Як i мiнулым летам". Ён прыгадаў пра Вiнкельмана, якi называў яго "асам сярод асаў", пра пана Флёр'е, што ставiўся да яго, як да мужчыны, пра панi Бэс, якая сказала: "Няўжо я сапраўды называла гэтага вялiкага хлопца лялечкай? Ды я цяпер не асмелюся нават сказаць яму "ты", ён мяне палохае". Але ўсе яны былi далёка, вельмi далёка, i яму падалося, што сапраўдны Люсьен таксама недзе згубiўся i тут засталася толькi белая, збянтэжаная лiчынка. "Што я?" Як i на мiнулых канiкулах, пытанне заставалася тое ж, здавалася, яно чакала Люсьена на тым самым месцы, дзе ён яго кiнуў, зрэшты, гэта было нават не пытанне - гэта быў стан. Люсьен пацiснуў плячыма. "Я надта ўедлiвы, - падумаў ён, - i занадта займаюся самакапаннем".