Читать «Блiзкасць (на белорусском языке)» онлайн - страница 13

- Мiлая Люлю, мая вы нябога, - пяшчотна прамовiла Рырэта.

Але Люлю не прыняла гэтага жэсту спагады: яна сядзела прамая, патрасаючы з ваяўнiчым выглядам чорнымi кудзерамi i кiдаючы з вачэй маланкi.

- Тут мы ўсё адно аднаму i сказалi. Я абмыла яму сурвэткай вусны i кажу: усё, маўляў, з мяне досыць, я цябе больш не кахаю i жыць з табой больш не збiраюся. Ён як заплакаў, пачаў казаць, што наложыць на сябе рукi. Але мяне гэтым ужо не проймеш: памятаеце, Рырэта, летась, калi была гэтая гiсторыя з Рэнанi, ён мне тады таксама кожны дзень ныў: вось будзе вайна, ды я пайду на фронт, ды мяне там заб'юць, будзеш пасля мучыцца за ўвесь боль, што мне прычынiла. Я яму тады сказала: "Ага, - кажу, - ты ж iмпатэнт, цябе забракуюць". Але ўсё роўна давялося яго супакоiць, а то ён гразiўся зачынiць мяне ў вялiкiм пакоi на ключ: паклялася яму, што раней чым праз месяц не з'еду. Тады ён паперся ў кантору: вочы чырвоныя, кавалак пластыру на губе карацей, жах. А я ўзяла прыбрала ў хаце, паставiла сачавiцу на агонь i сабрала чамадан. А яму пакiнула ў кухнi на стале цыдулку.

- I што вы яму напiсалi?

- Я напiсала яму так, - з годнасцю прамовiла Люлю. - "Сачавiца на плiце. Еш i выключы газ. У халадзiльнiку ёсць вяндлiна. А я сытая па горла i знiкаю. Бывай".

Яны разам засмяялiся, i некаторыя прахожыя пачалi азiрацца. А Рырэта падумала, што яны, мусiць, чароўна глядзяцца збоку. Ёй нават зрабiлася прыкра, што ўсё гэта не на тэрасе "Вьеля" цi "Мiра". Калi яны адсмяялiся i нарэшце змоўклi, Рырэта заўважыла, што iм больш няма пра што гаманiць. Яна была трошкi расчараваная.

- Ну, мне пара бегчы, - сказала Люлю i ўстала. - Мяне апоўднi чакае П'ер. А што ж мне рабiць з чамаданам?

- Пакiньце мне, - сказала Рырэта, - я папрашу, каб за iм прыглядзела тая паненка з умывальнi. Калi мы цяпер убачымся?

- Я зайду да вас а другой гадзiне, сходзiм разам, мне трэба купiць цэлую кучу ўсяго: я ж больш за палову з сабой не ўзяла. Цяпер трэба будзе, каб П'ер даў мне грошай.

Люлю пайшла, i Рырэта клiкнула гарсона. Яна адчувала сябе ўрачыста важнаю i вельмi маркотнай. Падбег гарсон: Рырэта даўно заўважыла, што, калi яго клiча яна, ён заўсёды прыходзiць хутка.

- З вас пяць франкаў, - сказаў ён i дадаў крыху сухiм тонам: - Вам, вiдаць, было вельмi весела, нават у кавярнi было чуваць, як вы смяялiся.

"Люлю яго пакрыўдзiла", - з прыкрасцю падумала Рырэта i, пачырванеўшы, сказала:

- У маёй сяброўкi сёння нешта з самага ранку нервы крыху не ў парадку.

- Але выглядала яна цудоўна, - з пачуццём прамовiў гарсон. - Вельмi вам удзячны, паненка.

Ён сунуў у кiшэню шэсць франкаў i пайшоў прэч. Рырэта была трошкi здзiўлена, але прабiла паўдня, i ёй падумалася, што зараз Анры якраз павiнен вярнуцца дадому i знайсцi Люлюiну запiску: пры гэтай думцы ўсярэдзiне ў яе ўсё самлела ад задавальнення.