Читать «Стасевы прыгоды (на белорусском языке)» онлайн - страница 15

Каваль нахмурыўся.

- Чаму гэта ўжо i сораму няма? - мармытнуў ён.

- Бо з арганiстам мiрыцца хочаш...

- А чаму гэта я хачу?

- Ты толькi што сам гэта казаў?

- Чаму казаў?.. Гэта ты казала, што бацька так загадаў, ну, а нам яго слухаць належыцца...

- А цi ж мой татка - твой бацька?.. Не табе яго трэба слухаць, а мне... Ты не павiнен мiрыцца з арганiстам, калi б я нават i хацела па таткаваму загаду...

Паколькi хлопцы ў кузнi, чуваць было трохi, пачалi ўжо вадзiцца за чубы, кавалю захацелася туды, да працы, а можа, проста вызвалiцца ад клапатлiвай гутаркi з жонкай, i таму ён сказаў энергiчна:

- Ну, калi так, дык i не будзе мiру з арганiстам! Бацька як сабе хоча, мне ўсё роўна. А я не хачу!.. Не буду мiрыцца!.. Не паеду ў нядзелю ў млын, i ты заўтра не паедзеш са Стасiкам - не!..

- А вось жа i я заўтра паеду, i ты ў нядзелю наедзеш! - перабiла жонка.

- Ну? - спытаўся Шарак i хацеў ужо ўзяцца рукой пад бок, але ў пару стрымаўся.

- Абое будзем у млыне, i няхай арганiст прыедзе, але на тое, каб ён пры людзях пачуў, што я яму скажу!.. Вось так!..

Муж зiрнуў на яе скрыва, можа, хацеў нават плюнуць праз зубы, аднак устрымаўся i, пачухаўшы галаву, пабрыў у кузню. Там хлопцы яшчэ валтузiлiся, аднак Шараку лягчэй было супакоiць iх, чым толькi што зразумець сваю жонку.

Калi кавалiха вярнулася ў сад, Стась ужо не спаў, а качаўся з Куртам. Мацi пацалавала шустрага хлопчыка i пакiнула яго пад наглядам сабакi, а сама пайшла з салатам у хату, канчаць абед. Амаль да ночы яна ўсё рыхтавалася да заўтрашняга падарожжа, строiла планы адпомсты. Абы ўдалося, дык арганiст будзе зняслаўлены навек!

* * *

Назаўтра ў кавалёвай хаце мiтусня пачалася на досвiтку. Гаспадыня на двое сутак iшла да бацькi, вось i трэба было грунтоўна агледзець гаспадарку. Здавалася, што ўсё навокал адчувала яе адыход. Курта неяк мала еў i ўсё бегаў навокал Стася. Каровы, адыходзячы на пашу, рыкалi вельмi жаласна, а парсюкi ажно выварочвалi дзверы хлеўчука, так iм хацелася развiтацца з гаспадыняй.

Звыш таго, трэба было раней падрыхтаваць абед i ўсё сварыцца з мужам, якi раз-пораз прыходзiў з кухнi i мармытаў:

- Якога лiха iсцi дарма! Калi будзем мiрыцца з арганiстам, дык хадзем у млын, а не будзем мiрыцца, дык i не трэба iсцi. Навошта нажываць яшчэ большага ворага?.. Яшчэ пракляне нас у касцёле i агонь на хату наклiча або хваробу на нас i на жывёлу?..

Тады кавалiха брала мужа за руку i, вытурваючы з хаты, гаварыла:

- Толькi ўжо ты не мяшайся... У цябе кавальскае сэрца, а ў мяне шляхецкi розум, i я так дагаджу арганiсту, што хутчэй ён згарыць ад сораму, чым мы ад пажару!..

Пасля абеду, памыўшы разам з дзеўкай посуд, Шарачыха яшчэ раз абышла ўсе закуткi, прычым яе джыганула пчала, ды так, што ажно слёзы закруцiлiся ў вачах. Потым яна выцягнула на двор вазок, палажыла на дно яго сеннiчок, на сеннiчок падушачку, а зверху Стася i, пацалаваўшы мужа, рушыла ў дарогу.