Читать «Доўгае развітанне» онлайн - страница 5

Бацькі Алега мелі ўласную машыну. I Надзя часам з крыўдай думала: «Хай бы калі ўзяў у бацькоў машыну, каб падвезці з ускраіны горада ў цэнтр. Каб не ехаць на канцэрт у мароз або ў туман. Штораз турбуешся, што са звязкамі што-небудзь здарыцца і на ўсё астатняе жыццё зробішся прафесійна непрыдатнай. А што тады? Чым займацца?..» Але, відаць, такія высакародныя думкі ў галаву Алега не прыходзілі.

Спакваля ў яго з’явіліся сябры, да якіх прыслухоўваўся болей, чым да яе парад. Яго жыццём, як і яе, былі рэпетыцыі, канцэрты, гастролі. Але цяпер да іх усё часцей далучаліся рэстараны і познія, аж да ранку, гасцяванні. Часам ён наогул не прыходзіў начаваць. Надзя трывала доўга, але аднойчы здарылася так, што Алесік захварэў, яго не было з кім пакінуць, і Надзя была вымушана тэрмінова адмяніць уласнае выступленне толькі таму, што Алег швэндаўся невядома дзе. Бацьку не цікавіла, здаровае яго дзіця ці хварэе. Тут Надзіны нервы не вытрымалі, і яна выплюхнула на Алега ўсё, што віравала ў яе душы апошнім часам.

Той моўчкі выслухаў, а потым пачаў рагатаць:

– Слухай, а можа, ты раўнуеш? Наконт гэтага ты не хвалюйся, у нас выключна мужчынская кампанія!

– Яшчэ цікавей!

– Я не тое меў на ўвазе… – і Алег пачаў з захапленнем распавядаць пра свае грандыёзныя планы ў галіне шоу-бізнесу. – Я табе па сакрэце сказаў, нават не ўсім кампаньёнам такую закрытую інфармацыю давяраю! – Вочы яго літаральна гарэлі.– Надзька, якія тут грошы круцяцца!

«Эх, Алег, чаму ў цябе так вочы не гараць, калі ты на сцэну з мікрафонам выходзіш?» – з сумам думала Надзя, гледзячы яму ў твар.

Напэўна, Алег спадзяваўся, што ў іх сумесным жыцці яшчэ нешта склеіцца і наладзіцца.

– Кідай ты сваіх класікаў! Колькі можна іх спяваць! Ніякага наедку з іх няма… Давай да нас. Спачатку цяжка будзе на эстрадны стыль перайсці, а потым уцягнешся.

«Ага, якраз! Напаўапранутая, напаўраспранутая, буду разам з тваімі дзявулямі з кабарэ нагамі махаць! – падумала сама сабе Надзя, але ўголас нічога не сказала. – Не, не можа ён змяніцца. I не збіраецца… Гэта ягоная стыхія, і тут ён будзе заўсёды адчуваць сябе прывольна».

Яе маўчанне Алег, відаць, успрыняў як роздум і працягваў угаворваць:

– А можа, ты пойдзеш да мяне адміністратарам? Не памятаю, казаў ці не, што ствараю фірму, звязаную з арганізацыяй эстрадных канцэртаў і фестываляў. А яшчэ кліпы, выпуск дыскаў! Знайшліся людзі, якія пад такую справу вялікія грошы даюць. Хутка я для ўсіх спевакоў буду лепшым сябрам. У чаргу будуць станавіцца, каб на прыём да мяне трапіць… – Алег задаволена ўсміхнуўся.

– Ну, не пераскочыў – не кажы гоп! – сцішыла яго імпэт Надзя. – А ты не думаеш, што для адміністратара фірмы занадта мець кансерваторскую адукацыю?

– А ты не мяняешся! Хто кансерваторыю скончыў, усе такія – адна толькі пыха, амбіцыі і пагарда. «Ах, гэта не класіка, гэта – масавая культура!» – высокім тонкім галаском перадражніў Алег, і даволі ўдала, музыказнаўцу, іх агульную знаёмую.

Надзя ледзь не засмяялася.

– Ну, як сабе хочаш! Пераконваць больш не буду. Ты не разумееш, куды жыццё ідзе. Я спрабую табе патлумачыць, а ты ўпарцішся…