Читать «Страсці па Аўдзею» онлайн - страница 10
Уладзімір Бутрамееў
На стол ужо сабралі. Усе пазіраюць на Аўдзея. Аўдзей бярэ лыжку.
Ну, у гасцях добра, а лішні раз паабедаць не пашкодзіць.
Бацька Аўдзея. Бога забываеш! Не да дабра за хлеб без малітвы брацца.
Усе чакаюць, і толькі пасля малітвы бяруцца за лыжкі і пачынаюць есці.
Аўдзей. Чула, маці, старэйшы наш жаніцца захацеў.
Андрэй. Я вам усё як ёсць сказаў. Як вы скажаце, гэтак і будзе.
Аўдзей. А, маці?
Варвара. Хай сабе, яно-то, можа, і ранавата, дык цяпер жа ўсё не як даўней.
Аўдзей. Даўней усё талкавей было. Бацькі выбіралі. Ну дык раскажы, каго нагледзеў.
Андрэй. Я ўжо казаў вам.
Аўдзей. А ты не палохайся, яшчэ скажы. Тута за етым сталом усе свае сядзяць.
Андрэй
Аўдзей. Бач ты, няблізка выгледзеў. А добра выглядаў?
Андрэй. Добра.
Аўдзей. Дзеўку выгледзець таксама трэба ўмець. Галава тут таксама не лішняя ў гэтай справе. Я як задумаў жаніцца, пайду, думаю, прыгледжуся, каторая як на сенакосе ды з сярпом каб не апошняя. А то ж ведаў — хутар купляць будзем. На хутары ета не на вечарынцы скакаць.
Варвара. Зуйковы працавітыя. Хоць і не досыта, але і не галадаюць, людзі ведаюць.
Аўдзей. Зуйка дзеўкі разарылі. Мужык ён сабе так, быццам нічога, а восем дзевак — не паскачаш. А вось таксама глядзець трэба. А як прывядзе табе трынаццаць дзевак у хату, га?
Андрэй. Не прывядзе. Старэйшая іх, што за Пачапёнкам, — двух сыноў вунь нарадзіла.
Аўдзей
Андрэй хоча адказаць, але заўважае, што бацька жартуе, апускае галаву. Усе смяюцца, асабліва гучна Аўдзей — ха-ха-ха. Потым усе змаўкаюць і чуцен смех пяцігадовай дзяўчынкі, што запознілася засмяяцца. Ад гэтага ўсе смяюцца яшчэ раз.
Аўдзей. Ха-ха-ха — яна-то пойдзе.
Варвара. Як скажаш.
Аўдзей. Ну дык вось, запражэш пасля абеду Сівога.
Жонка і дочкі прыносяць бульбу і сала, патэльні. Жабрак падымаецца з-за стала.
Жабрак. Дзякуй, дзякуй, благаславі вас Гасподзь.
Аўдзей. Заставайся, хопіць і на цябе.
Жабрак. Дзякуй.
Аўдзей. От, бачу, ты і да яды, як да працы.
Жабрак. А яно ж і сапраўды, не парабіўшы і не паясі, так яно і ёсць.
Усе працягваюць есці. Уваходзіць мужык, за плячыма ў яго паўмеха зерня. Ставіць мяшок на падлогу.
Мужык. Дзень добры вам у хату. Аўдзей!
Аўдзей. Чаго табе?
Мужык. Доўг за мною. Перасып, я са сваім мехам прыходзіў.