Читать «Кавалак дрэва» онлайн

Рэй Брэдбэры

КАВАЛАК ДРЭВА

Чыноўнiк сказаў:

— Сядайце, малады чалавек.

— Дзякуй, — i малады чалавек сеў.

— Да мяне сталi даходзiць чуткi, — ветлiва пачаў Чыноўнiк. — Так, нiчога асаблiвага. Ваша запальчывасць. Ваша няўжыўлiвасць. Апошнi час толькi пра гэта i чую, i вось рашыў запрасiць вас асабiста. Хочаце памяняць працу? Можа, за мяжу, у новы Раён Ваенных Дзеянняў? Далей ад канцыляршчыны, блiжэй да мiлых сэрцу, добрых старых баёў?

— Не думаю, — сказаў малады сяржант.

— Чаго ж вы хочаце?

Сяржант пацiснуў плячыма i ўтаропiўся на свае рукi:

— Жыць у мiры. Раптам даведацца, што за ноч нейкiм цудам заржавелi ўсе гарматы свету, бактэрыялагiчная зброя стала стэрыльная, а танкi, быццам дагiстарычныя пачвары, загразлi на дарогах, што зрабiлiся канавамi дзёгцю. Вось чаго я хачу.

— Ну, мабыць, гэтага хацелi б усе, — сказаў Чыноўнiк. — Дык вось хопiць iдэалiстычнай балбатнi, блiжэй да справы, куды ж вас усё-такi паслаць? Вырашайце самi — Заходняя цi Паўночная Зона ваенных дзеянняў, - Чыноўнiк паказаў на ружовую карту, якая ляжала перад iм на стале.

А сяржант, здавалася, зважаў толькi на свае рукi, паварочваючы iх, уважлiва разглядаючы пальцы:

— Што зробiце вы, ваенныя, што зробiм мы, простыя людзi, што, нарэшце, зробiць увесь свет, каб даведацца, прачнуўшыся аднае ранiцы, што ад гармат засталося толькi жалеззе?

Чыноўнiк зразумеў, што да сяржанта патрэбен тонкi падыход. Ён мякка ўсмiхнуўся.

— Вы закранулi цiкавае пытанне. Люблю паразважаць на такiя тэмы. I вось мой адказ — будзе поўная панiка. Кожная нацыя падумае, што толькi адна яна засталася без зброi, i ўзвалiць вiну на сваiх ворагаў. I накоцiцца хваля самагубстваў, пачнецца фiнансавы крах — мiльёны трагедый.

— Але потым, — сказаў сяржант, — потым, калi да iх дойдзе, што раззброены ўсе нацыi без выключэння, i баяцца больш няма чаго, i можна чыстымi рукамi пачаць спачатку, што тады?

— Яны паспяшаюцца зноў узброiцца.

— А што, калi iх спынiць?

— Тады пойдуць у ход кулакi. Калi, вядома, дапусцiць, што дойдзе да гэтага. Або на гранiцах збяруцца вялiзныя армii ў баксёрскiх пальчатках з жалезнымi шпагамi. Забярыце пальчаткi — будуць бiцца кiпцюрамi, нагамi. Адрэжце ногi — заплююць адзiн аднаго. Вырвiце языкi, заткнiце раты — запоўняць паветра нянавiсцю, аж казуркi на зямлю пасыплюцца, а мёртвыя птушкi пападаюць з тэлефонных правадоў.

— Значыць, вы лiчыце, што нiчога добрага не выйдзе? — спытаўся сяржант.

— Абсалютна ўпэўнены. Тое ж самае, што сарваць з чарапахi панцыр. Цывiлiзацыя задыхнецца i памрэ ад шоку.

Малады чалавек пакiваў галавой.

— Можа, вы проста трымаецеся за цёплае месцейка i таму хлусiце i мне i самому сабе?

— Што ж, 90 працэнтаў чысцюткага, як вада, цынiзму, 10 працэнтаў рацыяналiзатарства. Гэтага дастаткова. Ачышчайцеся ад iржы i назаўсёды скончым з гэтым.

Сяржант рэзка ўскiнуў галаву.

— Адкуль вы ведаеце, што яна на мне ёсць? — сказаў ён.

— Хто яна?

— Iржа, вядома.

— Пра што вы гаворыце?

— Ведаеце, я магу гэта зрабiць. Магу сёння ж ноччу заржавець, калi захачу.

Чыноўнiк засмяяўся.

— Вы жартуеце.

— Не. Я доўга не рашаўся прыйсцi да вас. Таму рады, што вы самi паклiкалi мяне. Я даўно працую над гэтай вынаходкай. Яна — мая запаветная мара. Усё тут звязана з будовай пэўных атамаў. Няцяжка выявiць, што атамы сталёвай бранi размяшчаюцца ў пэўным парадку. Я хацеў бы парушыць гэты парадак. Як вы ведаеце, я спецыялiзаваўся па фiзiцы i металургii. I вось мяне асянiла: у паветры заўсёды прысутнiчае фактар iржавення. Вадзяная пара. Заставалася толькi зрабiць металу "нервовае ўзрушэнне". I тады ўсюды возьмецца за работу вада. Натуральна, не ў кожным метале. Наша цывiлiзацыя трымаецца на сталi, а я б не хацеў разбураць мiрныя пабудовы. Трэба знiшчаць толькi гарматы i снарады, танкi, самалёты, ваенныя караблi. У крайнiм выпадку тое ж самае можна зрабiць з меддзю, латунню i алюмiнiем. Я толькi прайдуся побач, i ад адной маёй прысутнасцi зброя знiкне.