Читать «Канфуз» онлайн - страница 3
Васіль Ткачоў
Прачнуўся хлопчык, падышоў да акна, і на ягоным твары ўспыхнула шчаслівая ўсмешка. На снезе было вытаптана: «Міколка! З Новым годам! Папраўляйся! Чакаем!»
І хоць подпісу пад гэтым незвычайным пісьмом не было, хлопчык здагадаўся, хто павіншаваў яго са святам.
ЗАДЗІРЫ
Юраська сядзеў у пакоі і назіраў, як на двары, пад клёнікам, разгараецца бойка: два чубаценькія вераб’і счапіліся, ажно пер’е ляціць.
«Можа, дурэюць? – падумаў хлопчык. – Але быццам не, не падобна. Сапраўдная бойка».
Юраська ніколі не бачыў, каб так біліся вераб’і. Пэўні – дык гэта іншая справа. Нездарма ў народзе кажуць: «Счапіліся, як пеўні ўсё роўна».
«Што ж яны не падзялілі?» – зацікавіўся Юраська і яшчэ пільней пачаў прыглядацца да задзіраў. “Ага, вось з-за чаго бойка ўсчалася! –зразумеў хлопчык. – Адзін верабей знайшоў недзе хлебную скарыначку, а другі, відаць, дужэйшы і больш нахабны, рашыў адабраць”.
Вераб’і заўзята дзяўбалі адзін аднаго.
«Не, самі яны не памірацца, – упэўніўся Юраська. – Трэба ім дапамагчы».
Ён адчыніў кухонную шафку, набраў поўную жменю круп і сыпануў праз акно задзірам. Вераб’і мігам разляцеліся ў бакі, потым агледзеліся, пасямлелі, сышліся і дружна пачалі сілкавацца. Ды так, што адно хвосцікі ўпрысядкі захадзілі.
Юраська глядзеў на іх і радаваўся: ён не толькі памірыў птушак, а і крыху дапамог ім у такую халодную зіму. “Добра было б кармашку зрабіць”, – падумаў хлопчык і вырашыў, што пра гэта пагаворыць з тамам увечары.
ДЫКТАНТ
Алесь дрэнна піша дыктанты: памылка на памылцы. Каб хлопчык трохі падцягнуўся, настаўніца параіла часцей пісаць дыктанты дома.
Вечарам Алесь прынёс тату падручнік і сказаў:
– Дыктуй, тата. Буду вучыцца пісаць без памылак.
Тата ахвотна дыктуе, Алесь старанна піша. І так некалькі дзён запар. А потым тата адклаў падручнік убок.
– Садзіся, сынок, пішы,– сказаў ён.– Сёння буду дыктаваць на памяць.
Алесь выводзіць сказ за сказам: «На дварэ адліга. Радасна свеціць сонейка. На вуліцы з’явіліся лужыны. Я не магу прайсці міма, абавязкова ўлезу ў ваду...»
Алесь глянуў на тату:
– Ты пра каго гэта так?
– Пішы, сынок, пішы...
Алесь працягвае пісаць: « Прыйдзеш дадому ўвесь брудны, мокры –вось маці і работа. А яна хацела адпачыць...»
–Дрэнны дыктант ты, тата, прыдумаў, – пачырванеў да вушэй Алесь.
– Нічога я не прыдумаў, – сказаў тата.
Вечарам, зрабіўшы ўрокі, Алесь вырашыў, што заўтра ён напіша зусім іншы дыктант.
КАПРЫЗА
У нядзелю ўся наша сям’я збіралася ў госці да дзядзькі Мішы – на дзень нараджэння.
Мы прыбраліся ў свае святочныя касцюмы. Назбіралі ў гародчыку прыгожы букет кветак.
– Дзеці, – паклікала нас маці, – ідзіце абедаць.
– А мы ў дзядзькі Мішы паабедаем, – сказала Маня.
– Да дзядзькі Мішы мы пойдзем аж пад вечар. Так што сядайце за стол.
– А што мы будзем есці? – спытаў Паўлік.
– Торт? – паглядзела на маму сястрычка.
– Не, я прыгатавала варэнікі.
Наша мама гатуе вельмі смачныя варэнікі – з тварагом, салодкія. Мы ўзялі па адным, а Паўлік зірнуў на стол і насупіўся.
– Бяры еш, сынок, – сказала мама.
– Не хачу варэнікаў, хачу халвы.
– Няма ўжо, скончылася,– адказала мама.