Читать «У тую вясну...» онлайн - страница 2

- Гродзенскую газету чытаеце? - густым басам запытаў ён.

- “Гродзенскую праўду”, - сказаў я.

- Ну і што яна піша? - пасьля нядоўгай паўзы папытаўся чалавек.

- Старая газета. Колішні нарыс Аляксея Карпюка чытаю.

- Карпюка? - перапытаў чалавек з зацікаўленьнем. - I пра што ён?

- Ды во яшчэ не дачытаў, - сказаў я, ня надта хочучы цяпер з ім гаварыць. Тое, што пісаў Карпюк, сапраўды было цікава: гаворка ішла пра пасьляваенныя метады калектывізацыі на Гродзеншчыне. Як кажуць, тыя яшчэ метады.

Аднак тут якраз расчыніліся дзверы кабінету і маладзенькая сястрычка ў белым кіўнула - маўляў, заходзьце, Я ўстаў, складваючы газету. Ды мой сусед выпрастаў руку.

- Калі можна, пакуль вы там...

- Калі ласка, - сказаў я, аддаючы газету.

Можа хвілін дваццаць я там у каторы раз хэкаў і хакаў, а як выйшаў, прыйшла чарга майго адстаўніка, і ён нетаропка і акуратна склаў газету.

- Панятна, - сказаў толькі. - Прачытаў. Дзякуй.

I пайшоў у кабінет, а я выйшаў на волю.

Я сеў недалёка на лаўку і дачытаў нарыс. Увогуле нічога асаблівага - хто цяпер ня чуў і ня ведаў, як тады калектывізавалі заходнебеларускае сялянства. У цэнтральным друку, асабліва расейскім пра тыя часы пішуць і не такое, перабудова, здаецца, абудзіла памяць, а можа і сумленьне нават. Не ўсіх, вядома. Тыя, у каго гэтае сумленьне спала ў мінулыя гады, узялі, мабыць, за лепшае, каб яно спала і цяпер, так было зручней ва ўсіх адносінах. Але не ў Карпюка. Грамадскае сумленьне гэтага чалавека, як я разумеў, было надта ж чуйнае, і далікатнае. Можа нават балючае. Гэта, вядома, добра, нават выдатна для пісьменьніка ўсіх часоў, тым болей такіх, што перажывалі мы.

Некалькі наступных дзён я з гэтым чалавекам ня бачыўся. Праўда, аднойчы згледзеў яго ў сталоўцы, той сядзеў сьпіной да дзьвярэй, ужо канчаў абед, піў кампот. Я толькі прыйшоў, а як паабедаў, яго ў сталоўцы ўжо не было. Дзе, на якім паверсе ён жыў, таксама ня ведаў. Ды й наогул ён мяне мала цікавіў, - хіба тады, у калідоры, трохі зачапіў, і ўсё. Але праз тыдзень, ці, можа, дзён дзесяць, ён сам спыніў мяне на лесавой дарожцы, куды я выйшаў перад вячэрай прагуляцца. Мой знаёмец стаяў пасярод дарожкі і нешта пільна ўзіраўся ўгору ў вецьце хвой.

- Цікава, - сказаў ён, як я падышоў. - Цікава.

- А што цікава?

- Вунь бачыш?.. Вунь ля той высокай хвоі. Варона бурыць грачынае гняздо...

Бурыць ці не, здалёку цяжка было вызначыць, проста ў нейкім гнязьдзе з гальля мясьцілася варона, падобна нават на тое - падкладвала ці папраўляла галінкі. Так я і сказаў чалавеку.